01 Temmuz 2015

bir ağaç kovuğuna saklanmak...

İki şey daima birbirine karıştırılır; kibirli olmakla, insanlarla bir arada olmayı istememek. Eğer insanlarla bir arada olmaktan sıkılmış ve bunalmışsanız kibirli yaftası üzerinize yapıştırılır ve siz öldür Allah o yaftadan kurtulamazsınız. Şöyle şeyler duyarsınız mesela "Ha o mu? O katılmaz bize. Burnu havada, kibirlinin tekidir" Ne yazık ki insan kafası şablonlarla çalışır ve tüm emarelerin şablona uyup uymadığına bakmaya zahmet etmez, tek bir uygun nokta bulduğunda yaftası hazırdır. 

Kibir nedir? Kibir insanları hor görmektir en basit tanımıyla. Ve şablon şöyle çalışır; ah benimle bir arada olmak istemiyor, o halde kibirli. O şablonun içine belki de şu fikirden biraz enjekte edilse işler gayet yolunda gidecektir. O fikir şudur; birinin bir davranışını kişisel almalı mıyım yoksa o davranış onun kendisiyle mi ilgili? Eğilim genelde kişisel almaktan yanadır. Çünkü ben dahil hepimiz kendimizi dünyanın merkezi sanırız. Aslında bu düşünce pek de yalan değildir çünkü dünyayı ancak kendi algılarımızla biçimlendirir, kendi penceremizden gördüğümüz kadarıyla anlamlandırırız. 

Uzun zamandır kendimde bunu değiştirmeye çalışıyorum, olup biteni kişisel almamayı deniyorum. Biri bana terslendiğinde,  onun o gün kötü bir gününde olup olmadığı, hasta olup olmadığı, geçmişte biriktirdiği şeylerin o an patlak verip vermediğini düşünüyorum. İlla ki bu zahmetli bir düşünce. Ama en azından kendim için sağlıklı olduğu kanısındayım. Çünkü kendimden yola çıkarak öğrendiğim birşey var; o da çoğu davranış sebebimin karşımdaki kişiye yönelik değil kendi içsel durumumla alakalı olduğu. Ve bence insanları çoğu da bu şekilde yön veriyor davranışlarına.

Şöyle düşünelim; mutlu olduğunuz bir sabah karşısınızdan gelen insanlara dediğiniz "günaydın" ile çaresiz ve gergin hissettiğiniz bir sabah aynı insana dediğiniz "günaydın" aynı mıdır? İlk durumda muhtemelen pırıl pırıl bir gülümseme eşlik eder günaydınınıza, ikincisinde ise zoraki ve gergin bir gülümseme. Keyfiniz yerindeyken kendiniz sokaklara atmak, insanlarla oturup kıkırdamak isterken mutsuz olduğunuzda yatağınızda battaniyelerin altında kaybolup gitmek istersiniz, doğru mu? Sadece mutluluk ve mutsuzlukla sınırlanamaz elbet bizi yöneten duygular; bunun belirsizliği var, çaresizliği var, endişeli bekleyişi var, herşeyden vazgeçmiş ruh hali var, depresyonu var... Var da var yani...

Dün bütün akşam bunun üzerine kafa patlattım. Üzerime yapıştırılıp durulan yaftalardan boğulduğumu hissettiğimden olsa gerek. Bu kibirli yaftasından gerçekten sıkıldım çünkü. Kimseyi hor gördüğüm yok. Derdim sadece minimal bir dünya kurup onun içinde basit yalın bir biçimde huzur içinde yaşamak. Ve ben sürekli bu ikisini birbirine karıştıran ve beni hiç tanımayan insanlara her nedense bunu açıklamak zorunda kalıyorum ki bu fena halde içimi sıkıyor. Sorun; beni iyi tanıyanlarda değil, tanımaya zahmet buyurmayıp ve buna rağmen yaftalamakta sakınca görmeyenlerde. Düşünmekten yorulmuşken şöyle dedim kendime, "neden açıklamakla uğraşıyorum ki?" Sahi neden? Şablonu oluşturmuş bir insan, dahası şablonlarla düşünmeye meyyal bir insan zaten kolay kolay o şablondan vazgeçmez. O halde yaptığım açıklamalar umutsuz bir çabadan başka nedir ki? Açıklama yerine şöyle demeye karar verdim; "Evet kibirliyim" İki kelime uzun tartışmalardan, gereksiz yorgunluklardan kurtaran can simidim... Zira bütün bunlarla uğraşamayacak kadar yorgunum. Varsın öyle bilsinler dedim. Hayatta en karşı olduğum, en büyük ahlaksızlık saydığım şeyi üzerime yapıştırsınlar dedim. Nasılsa öyle değildim o halde sorun neydi? Sonra şunu hatırladım, herkesin dünyayı öküzün boynuzunda bildiği zamanlarda dünya yine enfes masmavi bir küreydi. Öyle di mi?

Resim: Christer Karlstad

8 yorum:

  1. Çok güzel bir yazı olmuş öncelikle kutluyorum. Aslında benim gözlemime göre yalnız kalmak istediğinde sana "puff o mu, kibirli havalı birinin tekidir" deniyor ise bu kıskançlıktandır. Eğer "puff o mu, bırak o salağı" veya "bırak aman gelmesin tadımız kaçar" deniliyorsa bu da seni kendilerine yakıştıramadıklarındandır. Benim gözlemim böyle :) ayrıca yalnızlıkta güzeldir:))

    YanıtlaSil
  2. Aynı dertten muzdaribim son günlerde. Sadece kibirli demiyorlar da başka şeyler diyorlar. Ama aynı dar bakışlar, aynı desteksiz yaftalamalar. Elimde olmadan sinirleniyorum ben de. Sonra o kadar tepki gösterdiğim için kendime kızıyorum. Belki de dar görüşlü olan bizler olmadığımız için şükredip geçmeliyiz. Bilmiyorum.

    YanıtlaSil
  3. Kendini anlatmayı bir tür zayıflık sayıp..bunda direttikten sonra insanlardan anlayış beklemek pekde haklı bir serzeniş sayılmaz... Az eşya. Az insan... Düşüncesi insanın hayatını kolaşlaştırabilir... Lakin tümden herşeyi dışlama eğlimine girmek yaşabilir bir durum ortaya çıkarrmaz... Kaldıki sadece kendi işine yarayan arkadaşlıklar bulmayı beklemek.... çıkarçılık ve bencillik değilde nedir... Sonuçda hrkesi bir kusuru var...kendini kusursuz saymakta neymiş... Seni olduğu gibi kabul edenlerii geri çevirmek bahanelerin ardına sığımıp....

    YanıtlaSil
  4. SUBLİMİNAL MESAJLAR: Çok doğru bir gözlem ve kesinlikle katılıyorum.

    DMİSAL: Ne düşündüm biliyor musunuz, aslında insanların ne dediğini ve ne düşündüğünü umursamadığımız vakit başlıyor özgürlük duygusu. Bunu denemeliyiz kendi iç huzurumuz için diye düşünüyorum. Ne dersiniz?

    TEMBEL Kİ: Yorumunuz için teşekkürler.

    YanıtlaSil
  5. Katılıyorum. Hayatımızı başkasınınmış gibi yaşamak olur yorumları fazla umursamak.

    YanıtlaSil
  6. Ne güzel bir yazı,şu aralardaki halime cuk diye oturuyor.Yaklaşık bir senedir çevremdekilerin düşüncesi tamamen böyle. Kibir dışında, bunun gözü kalkmış düşüncesindeler. Aslında sadece yorgunum, anlatmak zor geliyor.Sanal alemde gezen bir yazı var, insanlar çok paylaştığına göre bu düşüncede çok insan var.
    " Bir süre sonra insanlar pek de umrunda olmuyor.
    Kimseyi değiştirmeye çalışmıyorsun.
    Kimin ne düşündüğünü, kimin ne yaptığını umursamıyorsun.
    Yorulunca kendi kabuğuna çekilip, o küçük dünyanda yalnız yaşamayı öğreniyorsun.
    Anlık mutluluklar yaşayıp, derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğin vakit kimseye de ihtiyacın olmuyor.

    Siz buna YALNIZLIK diyorsunuz, ben ise HUZUR..."

    YanıtlaSil
  7. Tüm mesele dediğiniz gibi insanlar bizi nasıl görmek istiyorlarsa öyle görüyorlar. Öyle olmadığımızı anlatmak bazen yorucu haller almakla birlikte bıkkınlık yaşattığı zamanlarda oluyor. Ben çoğu zaman onların fikirlerini kabul etmek yerine en güzel cevabın susmak olduğunu düşünenlerdenim. Anlayana susmak en güzel cevap oluyor bazen. Kaleminize sağlık.

    YanıtlaSil
  8. Önyargı yenilmesi gereken en büyük düşman.

    YanıtlaSil

Ne demeli...

İnstagram'da tatlı tatlı gülümseyen, yüzünde güneşler parlayan gencecik bir kız gördüğümüzde o mutlu genç kızın bir gün biri tarafından ...