Bildiklerimize ve bilmediklerimize dair...

V. kendimizden uzaklaştığımız zaman, aradaki mesafenin başkalarıyla, sıradanlıkla, sayısız zorluklarla ve çoğu da hoş olmayan şeylerle dolacağını söylüyor.(Bunu bir yerde okumuş) Büyük ihtimalle haklı. Çünkü kendimizden yoksun olan boşluğu hep dış dünyadan gelen şeylerle doldurmaya çalışıyoruz. (başka çare var mı ki?) İnsanoğlu, hayatı gözenekli bir sünger olsun istemiyor. Düz, pürüzsüz bir mermer zemin olsun istiyor. Dokunduğunda hayatına, hiç bir pürüz olmadan eli kayıp gitsin istiyor. Sanki hayatta herşey mükemmelmiş gibi, yekpareymiş gibi böyle saçma bir hayal peşinde koşuyor. Oysa aslında belki de hayat dediğimiz şey hepi topu gözenekli bir süngerdir yalnızca. Ve o yüzeydeki delikler biz onun içine istediğimiz yerden, istediğimiz gibi girelim diye vardır. Kim bilir?

V. bir de hep beklenti içinde olduğumuzdan söz ediyor. Hayat bizi eğlendirsin, başımızdan aşağıya yıldızlar yağdırsın, küçük mucizeler yaratsın bizim için ya da buna benzer pek çok şey... Çünkü, kendimizi iyi insan sanma kibrine sahip olan bizler hep nedense herşeyin en iyisi hakettiğimize inanıyoruz. İyi şeyler yapıyor ve diyoruz ki "eğer adalet varsa, bu iyi şeylerin bize başka iyi şeyler olarak dönmesi gerekir." Mesela ihtiyar bir adamın fotokopisini çekiyoruz ve içten içe bekliyoruz ki biri yardıma ihtiyacımız varken, tıpkı bizim o adamın imdadına yetiştiğimiz gibi imdadımıza yetişsin. Birilerinin karnını doyuruyoruz ya da ve içten içe asla aç kalmayacağımıza inanıyoruz. Belki farkında bile değiliz buna inandığımızın ya da böyle bir beklenti içinde olduğumuzun. Sadece bazılarımız bunu farkettiğinde, bunun olsa olsa adalet diye adlandırılabileceğini söyler. Çok az bir kısmımız ise böyle düşündüğünü farkettiğinde utanır kendisinden, çünkü o öğrenmiştir ki iyilik ancak karşılıksız olduğunda iyiliktir. Fakat tüm bu öğrendiklerine rağmen içindeki bir ses "eğer bütün bunların karşılığı yok ise iyi olmanın ne anlamı var?" diye sormadan edemez. Ama ne yazık ki dünya böyle işlemez. Birileri biliyor mu nasıl işlediğini bilmem ama dünya kesinlikle böyle işlemez.

V. dışımızdaki dünyanın aslında içimizin yansıması olup olmadığını düşünüyor. Böyle olduğuna o da ben de inanmak istiyoruz. Çünkü böylece bu karmakarışık, işleyişini anlayamadığımız dünyada en azından kendi yakın çevremizi kontrol edebilmeyi istiyoruz. Biz iyi olalım, sevdiklerimiz iyi olsun, algıladığımız şu küçücük çevrede herşey iyi olsun istiyoruz. İkimiz de kontrol delisiyiz çünkü. Ve V. biliyor mu bilmem ama kontrol delisi olma sebebimiz yalnızca çok ama çok korkuyor oluşumuz. Ben korkuyorum çünkü çıldırmış bir dünyanın içinde yaşadığımızı biliyorum. Aklıma bile gelemeyecek kadar kötülüklerin insanların kafalarının içinde dolaşıp durduğunu her gün gazetelerden okuyorum. Her an birinin cehaleti veya umursamazlığı yüzünden kendi hayatımın, sevdiklerimin hayatının noktalanabileceğini bilmeme rağmen inadına inadına umutla yaşadığımı biliyorum. Geleceğe dair inatçı bir umudu içimde tutuyorum. Her sabah uyandığımda gördüklerimin, okuduklarımın hayat süngerimden içime sızacağını bile bile yine de o inatçı umudu hergün bıkmadan yılmadan daha çok yapraklansın, çiçek açsın diye kendi özümle suluyor, büyütüyorum. Çünkü, tek birşeyi çok iyi biliyorum eğer ondan vazgeçersem, eğer içimde o yapraklar olmazsa nefes alamam. V. de bunu biliyor. İçten içe seziyor. Ama henüz bunu bildiğini bilmiyor. Benim ise bunu bilmeme kendisinin neden olduğunu, bana yeni gözler, yeni kulaklar ve yeni bir kafa kazandırdığını da öyle...

Resim: Van Gogh