Benim dengemi bozmayınız...

İnsan kendinin tek ve benzersiz olduğunu düşünüyorken neden illa ki kendisine benzer birilerini arıyor? "Ben sıradan bir insanım" diyen biri bile içten içe kendisini diğer insanlaran ayıran birşeyler bulunduğunu düşünürken, neden kendisi gibi düşünen, birşey karşısında kendisi gibi hisseden birini gördüğünde bu kadar seviniyor, heyecanlanıyor?

Hepimiz nasıl da korkuyoruz kocaman bir kalabalık içinde bir tek olmaktan. Yalnız başımıza kalmaktan, bizim gibi düşünen, bizim gibi hisseden birilerini bulamamaktan nasıl da ölesiye korkuyoruz. Yalnızlığımıza en düşkün olanlarımız bile, kendisine yettiğini sananlarımız bile bir kaç gün yalnız başına kalsa sanki dünyada var olmuş ve var olabilecek tüm anlam yitip gitmiş gibi hissediyor. O kızdığımız, öfkelendiğimiz, aptal bulduğumuz, "koyun sürüsü" diye nitelediğimiz insanlar olmayınca elimiz kolumuz bağlanıyor, tüm hayatımızı adadığımız herşey bir boşlukta asılı, öylece anlamsız kalıveriyor.

Kimimiz farkında bile değiliz oysa bunun. Evde yalnız kaldığımızda telefona sarıldığımızın, o yalnızlık uzarsa eğer kendimizi bir bahane ile dışarıya attığımızın farkında değiliz. Kimimiz öyle çok insanla çevrelenmişiz ki "ah biraz yalnız kalsam" dediğimiz zamanlar uzarsa çıldırmanın eşiğine geleceğimizi bilmiyoruz bile.

Peki neden bir ve tek olduğumuzu düşünüyorken bu yalnız kalma korkusu? Yoksa tüm bu hissettiğimiz boşluk ve eksiklik bu ikisini bir türlü dengede tutamamaktan mı? Kim bilir?

resim: Laurence Stephen Lowry