RUHUN ZAMANI

Tüm hafta bazı günler öğle arası da dahil olmak üzere çalıştım. Hatta zaman zaman akşamları eve iş bile getirdim. Herhalde dünyayı olmasa bile çalıştığım yeri benim kurtaracağım gibi salakça bir fikre sahiptim. Oysa ne kurtulan oldu ne de ben kahraman. Elbette her zamanki gibi kendi hayat hikayemin kahramanı olmakla kaldım. Zaten diğer türlü kahramanlığa soyunacak ne halim ne de isteğim vardı. Benimki zorunlu bir hikaye kahramanlığıydı. Tıpkı diğer tüm insanların olduğu gibi.

Şimdi bu cumartesi sabahı tüm o koşturmacadan çıkmış ruhum hiçbir şey yapmak zorunda olmamanın, paniksiz ve acelesiz bir sabahın içinde sevinç çığlıkları atıyor. Uzun zaman bir yerde bağlı duran bir köpeğin birden salıverilmesi gibi ruhum da hangi yana koşsa bu uçsuz bucaksız özgürlüğün tadını nasıl çıkarsa bilemiyor. İnsan, dar zamanlarda hep şöyle planlar yapar: ah zamanım olsa arkadaşlarımı görsem, zamanım olsa peşpeşe filmler izlesem, tv karşısında tembellik etsem, nicedir birikmiş kitaplarmı okusam, ah hayır hayır uzun uzun uyusam hatta rüya bile görmesem, tüm o yorgunlukların acısını çıkarsam. Ama herşey bitince, öylece, ne yapsan bilemez bir biçimde kalakalıyorsun. Hele ki o karmaşaya, gürültüye alışmışsan özgürlüğün sessizliği sana ürkütücü bile geliyor.

Ben hiç bir zaman planlı programlı bir insanevladı olamadım. Ajandalarına gün gün, saat saat yapacakları işleri yazan insanlara hem şaşırdım hem de yaptıkları bana olanaksız gibi göründü. Tüm ajandalarım Ocak ayı ortasında bir yerlerde sonlandı ve ben yine on dakika sonra ne yapacağını kendisinin bile bilmediği birine dönüştüm. İşte bu yüzden de özgür olduğum bu tatil zamanında böyle ne yapsam bilemez bir halde kaldım. Gerçi çalışma zamanlarını bile planlamayan bir insanın tatil zamanlarını planlaması ne kadar olasılık dahilinde olabilir ki? Oysa zaman kendisine hiç yetmeyen insanlardanım ben. Ne okumak istediklerimi yetiştirebilirim, ne izlemek istediklerimi ne de görmek istediklerimi. Hiçbir zaman hiçbir şey yetişmez ve gece uykuya dalmadan önce saçma sapan planlar yapar saçma sapan sözler veririm kendime yarın daha planlı olacağıma dair. Ama hayır. Bu asla olmaz.

Her neyse. Bugün elimde kocaman bir gün var. Ve içimde de zaptedilmez bir coşku. Birazcık endişe. Günü verimsiz geçirmeye dair. Ama sanırım o endişeden kurtulup zamanı umursamadan ne istersem yapmalı. Tüm gün pencereden yağmuru izleyebilirim. Belki o kalın kitabı hiç yataktan çıkmadan okurum. Ya da üç beş filmi arda arda izlerim. Kimbilir biri ile kahve içer aptalca şakalar yapar onunkilere gülerim. Ve bu koca günün, zorunluluklardan kendini kurtarmış günün tadını sonuna kadar çıkarırım. Ta ki pazartesi gelip ruhumu ve zamanımı o ağaçta bağlı bulana değin.

RESİM: Norman Rockwell