"NORMAL TECAVÜZ"

Akdeniz sahili boyunca ilerleyen turuncu bir minibüs. Minibüsün içinde her biri, bir kız ve bir erkek çocuğa sahip iki aile. Tatil yapıyorlar. Akıllarına neresi eserse orada mola veriyor, neresini beğenirlerse orada denize giriyorlar. Çocuklardan ikisi onbir, biri on iki ve diğeri de onüç yaşında. Zaman eski zamanlar ve çocuklar şimdi zaman çocukları gibi herşeyden haberdar olan çocuklardan değiller. O yüzden de az önce babaları ile birlikte girdikleri sudan neden çıkarıldıklarını anlayamadılar. Suda bir kaç köylü çocuğu vardı kendileri ile birlikte. Çocuklarla hemen arkadaş oluvermişlerdi. Babaları da öyle. Kendi çocukları gibi konuşuyorlardı o çocuklarla. Onlara ailelerini sordukları o ana kadar güneş altında mavi su masmavi, çocuklar güleç ve babalar huzurluydu. Fakat sonra babalardan birinin sorusu üzerine köylü çocuklardan biri bir abladan söz etti. Kendi öz babasından hamile kalıp, o çocuğu doğuran bir abladan. Çocuklar anlatmaya devam ederken babalar kendi çocuklarını telaşla sudan kovdular. Belli ki o çocuğunun anlattığı hikayeyi duymalarını istemiyorlardı. Ama onüç yaşında olan anladı neler olduğu. Ya da anladığını sandı. Çünkü bir babanın kendi kızına tecavüzü anlaşılabilecek bir şey değildi.

Gazeteleri okurken aklıma geldi bütün bunlar. O mavi deniz, neşeli günler, o güzel mi güzel köylü çocukları, onların anlattıkları ve duyduklarımla yaşadığım şok. Tıpkı o gün ürperdiğim gibi ürperdim. İnsan aklın sınırlarını zorlayan şeylerle karşılaştığı anları anımsadığında yine o anı, aynı korkuyla, aynı dehşetle yaşıyor. Şimdi gazetelerde "alışılageldik" tecavüz haberleri duyduğun dehşeti asla törpülemiyor. Çünkü o dehşet tıpkı bir taş gibi içine oturmuş oluyor ve hiç bir rüzgar onu aşındıramıyor.

Geçenlerde biri bir tecavüz olayından söz ediyordu. Anlattıklarının ortasına denk geldiğim için sordum.  "Biri birine tecavüz etmiş" dedi omuz silkerek yanında oturan. Beriki atıldı: "ama normal tecavüz" Nasıl normal tecavüzdü yani? "E canım bir adam bir kadına işte" dedi. Bunun adı artık normal tecavüz müydü?  Kuracakları cümle üzerine düşünmeyen insanlara bayılıyordum. Böylece onların bilinçaltlarını rahatlıkla okuyabiliyordunuz. Bu iki sersem tecavüzü farkında bile olmadan sınıflandırmış ve bir adamın kendi kanından olmayan yabancı bir kadına tecavüzünü "normal tecavüz" diye adlandırmışlardı. Bu ikisi her gün gazetelerde babaların çocuklarına, bazı adamların kız ya da erkek çocuklara, bazılarının hayvanlara tecavüzünü okuyorlardı. Ve bütün bu korkunç öyküler arasında en az korkunç olanını "normal" diye sınıflıyorlardı. Demek ki hayat bize korkunç olanın daha korkuncunu sunsa, böylece yıllar geçse, biz hergün gazetelerden bunları okuyarak geçirsek günlerimizi, her akşam yemeğimizi yerken daha korkunç şeylere dehşet içinde baksak bugünümüzün korkunç olanı yarınımızın normal olanı haline gelecekti. Dünyanın haline ahlanıp vahlanan hepimiz bütün bunları zamanla normalleştirdikçe dünyanın başına gelen herşeyden az ya da çok sorumlu olmuyor muyduk?

Aklıma Nelson Algreen'in Altın Kollu Adam adlı kitabının başında yazdığı şu cümle geldi: "Anlıyor musunuz beyler? İşin dehşet saçan yanı, artık hiçbir şeyin dehşet saçmaması."

RESİM:  Orest Kiprensky