ANLAMSIZLIK ÜZERİNE ANLAMSIZ BİR YAZI

Odanın ortasına hiç niyetim yokken oturuverdim. Çok yorgun, çok keyifsiz ve çok isteksizdim. Belki biraz da umutsuz. Ama azıcık, çok değil. Yığılmak da denebilir adına belki ama ben öyle dememeyi tercih ediyorum. Hiçbir şey yapmadan, meşgul olmadan, dahası hiçbir şey yapmak zorunda olmadan oturmak. Belki de biz bunu kendi başımıza yapmayı akıl edemediğimiz için vücut yığılmak yolunu seçiyordur. Olamaz mı? Elbette olabilir.

Bir süre oturdum orada. Hiç kıpırdamadan. Karşı dolabın kapağına bakarak. İnsan böyle bir durumda, yani bunca keyifsiz ve isteksizken, boşluk içinde amaçsız kalmış gibi hissediyor kendini. Bu, belki bazılarına göre huzurun kapısı ama benim gibi şaşkınlar için ürkütücü. Çünkü böyle bir anda tüm bu olup bitenin, amaçladıklarının, hayalini kurduğun şeylerin, öfkelerin, mutlulukların ve daha pek çok aptalca şeyin hiç bir anlamı olmadığını düşünüyorsun. Hatta düşünmekle kalmayıp bundan emin bile olabiliyorsun. Tam bir boşluk. İşte bu yüzden hemen oturduğum yerden fırladım. Çılgın bir hızla uzaklaşan tüm bu şeyleri kuyruklarından yakalayayım diye. Ama bütün bunlarla insanın kendini oyalayıp durduğu, aslında içten içe anlamsızlığı, saçmalığı sezdiği fikri yakamı bırakmadı. "İşte bu yüzden" diye düşündüm "hepimiz kendimizi oyalamak için bir şeyler uydurup duruyoruz. Kitap okuyoruz, çiçek suluyoruz, ağaç dikiyoruz, yazıyoruz, beste yapıyoruz, tartışıyor, öfkeleniyoruz, kendimize düşmanlar ediniyor onunla savaşmayı amaç belliyoruz, aşık oluyoruz tüm düşüncelerimizi birine adıyoruz, kıskanıyoruz, dedikodu yapıyoruz hatta öyle ki uykuda bile kendimizi oyalamanın bir yolunu bulup rüya görüyoruz. Sırf boşlukta zaman geçirmemek ve anlamsızlığın farkına varmamak, onu bütünüyle keşfetmemek için. Ne acınası bir durumdayız. Ama merak etmeyin kendimizi oyalayacak bir şeyleri mutlaka buluyoruz. Zaten aksi takdirde... Her neyse.

Kalkıp N.'ye mektup yazdım ben de. Boşluktan kaçmanın en iyi yolu bu gibi göründü. Ona neşeli bir mektup yazmak istedim ama elimden ancak hüzünlü harfler döküldü. Yırtıp atayım diye geçti aklımdan. Hani neşeli bir günde yazarım dedim ama N. için farketmeyeceğini düşündüm. Ne de olsa tersini düzünü bilenlerdendi o ruhumun. Kederimi de neşemi de hiç düşünmeden kabul ederdi. Ve bu yüzden birbirimize dost diyorduk ya zaten.

N.'ye boşluktan söz etmedim. Anlamsızlıktan da öyle. Muhtemelen o da zaman zaman ya halının ortasına, ya bir yatağa belki de bir koltuğa yığılıyordu zaten. Böyle zamanlarda o sessizlikten en az benim kadar ürküyor ve birden kalkıp uçup gidenlerin kuyruklarına yapışıyordu. O da benim kadar anlam duygusunu kaybetmekten korkuyor olmalıydı. Çünkü şu saçma sapan şeylerin çılgın dünyasında tüm bu bizi oyalayanların kuyruğuna yapışmaktan başka çaremiz yoktu. N. bunu biliyor olmalıydı. Aslında herkes de öyle...

Resim: Edward Hopper