16 Mart 2014

battaniye

Ben küçük bir çocukken annem bana şöyle demişti, "Herşeyi öğren ama istemiyorsan yapma. Nasıl yapılacağını bilmek önemlidir" Bunun üzerine ben de kaneviçe, dantel, örgü, tığ işi ne bulduysam öğrendim. Sonra yazmaya çizmeye okumaya merak saldım, tüm öğrendiklerim aklın kilitli bir odasında unutulup gittiler. Daha doğrusu ben öyle sanıyordum. El işi de tıpkı bisiklete binmeyi öğrenmek gibiymiş meğerse... Bir kez öğrenince aradan ne kadar zaman geçerse geçsin unutmuyormuşsun.

Bundan iki kış önce yine tüm bu kafa işlerinden usandığım bir vakitte el emeği ile yapılan ve beynini kullanmak zorunda olmadan yapacağım birşey yapmaya karar verdim. Bu kararı verirken elbet birşeyi göz ardı etmiştim. Dünyada hiçbir iş beynini kullanmana gerek olmadan yapılamaz. Bunu o kırk renkten oluşan ve ciddi matematik hesapları gerektiren battaniyeye başlamadan önce bilmiyordum elbet. (tamam abartıyorum o kadar da matematik gerektirmiyor) Planım şuydu, beni bu kadar yoran hayatın içinde sadece ellerimi çalıştırabileceğim ve hiçbir şey düşünmeden yapabileceğim bir işle uğraşmak ve böylece artık yanmak üzere olan beyin devrelerime kısa molalar vermek. Durum hiç de düşündüğüm gibi olmadı. Peki peki bir ölçüde oldu diyelim. Zira matematiğim pek fena değildir. 

Hemen hevesle ipleri aldım. Renkler bile içimi ısıttı bakarken. Yanlış bir tığla başladım ve o sersem tığ yüzünden birkaç motifi ziyan olmuşlar bölümüne kaldırdım. Sonunda herşeyin doğru olduğu anlaşılınca motifler çoğalmaya başladı. Ama minik bir sorunum vardı. Bilgisayar başında eğilmiş sırtım ve boynum uzun uzun örgü yapmaya izin vermiyordu. Artı okumaktan telef olmuş gözler de başıma iş açıyordu. Ama ben kararlı bir o kadar da inatçıydım. Başladığı işi er ya da geç bitiren türdendim. Azimle örmeye devam ettim. Bir süre sonra otomatiğe bağlanınca istediğim kafa rahatlığına eriştim. 

Bir kış geçti ve sonra yeni bir kış daha geldi. Battaniye hala yarımdı. Can sıkıcı bir durumdu. Örmeye devam ettim. Ve o koca battaniye sonunda dün gece bitti. Bitmiş battaniyenin son ipini törenle anneme kestirdim ve battaniyeyi yatağın üzerine serdim. Gökkuşağını odama getirmiş gibi hissettim....

9 yorum:

  1. Ne güzel olmuş, eline sağlık :) Küçükken bir benzerini dikiş dikme üzerinden annem de bana söylemişti ama o zamanlar onu öğrenmem demem terzi anneme hiç durmadan yardım etmem demek olduğundan itina ile öğrenmemiştim. Sonunda o da pes etmişti. Şimdi ise terzi bir annenin düğme dikemeyen kızıyım. Örgü desen düz başlayıp, haraşo, pirinç ne varsa bitiririm. Ama kafayı dağıtmak için ne de güzel bir yöntemdir aslında gerçekten bilirim :)

    YanıtlaSil
  2. Ellerine beynine sağlık..harika olmuş...

    YanıtlaSil
  3. Çok güzel olmuş. Renkleri çok tatlı. Bu kadar uzun sürede bitirmen çok normal bence koca battaniye ör ör biter mi :) Bu konularda becerim sıfır. Annem de hep bil ama yapma der. Ben hem bilmiyorum hem de yapmıyorum :) Güle güle kullan :)

    YanıtlaSil
  4. Battaniyen bana umut verdi. Ellerine, yüreğine sağlık.

    YanıtlaSil
  5. Ahh o nasıl bir sabır öyle, ellerine sağlık çoook güzel olmuş :)

    YanıtlaSil
  6. Çok güzel olmuş gerçekten.

    YanıtlaSil
  7. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  8. Ellerine sağlık, çok güzel olmuş.
    Ama kullanmak için yine önümüzdeki kışı bekleyeceksin sanırım.

    YanıtlaSil
  9. Çok ama çok güzel olmuş.
    Ben şişle her şeyi yapabilirim ama tığla aram pek iyi değil. Nasıl özendim şu an anlatamam.
    Eline koluna sağlık.
    İyi günlerde kullan inşallah :)

    YanıtlaSil

Ne demeli...

İnstagram'da tatlı tatlı gülümseyen, yüzünde güneşler parlayan gencecik bir kız gördüğümüzde o mutlu genç kızın bir gün biri tarafından ...