YOL

"Ben babamdan on adım ilerideyim. Eğer sen de benden on adım ileride olmazsan sana hakkımı helal etmiyorum." dedi babam. Sabah daha uyanır uyanmaz duyduğum bu cümlenin şaşkınlığıyla elindeki küçük kağıt parçasına ve önünde duran kitaba baktım. Belli ki o benden çok daha önce uyanmış, okumuş, düşünmüş, babası ile kendisi arasındaki farkları tartmıştı. "Deniyorum" dedim sabah mahmurluğuyla. O ise benden, benim kendimden olduğumdan çok daha emindi "Senin benden on değil yirmi adım önde olacağını biliyorum." dedi. "Ama sakın vazgeçme. Düşünmekten, öğrenmeye her zaman bu kadar aç olmaktan sakın vazgeçme. Hayatın akışına kapılıp sürüklenmenin rahatlığına sakın alışma. Ve ne kadar dışarıda kaldığını hissetsen de doğru bildiklerini söylemekten şaşma. Söz ver bana haydi." Söz verdim.

İçimi mi okuyordu ne? Bütün bu olup bitenlerin, hayatın zaman zaman hiç ama hiç anlamı olmayan saçma birşey olduğunu düşündüğümü ve bazen bu düşüncelerden vazgeçip dört elle sarıldığımı, yaşamak ve yaşatmak için kafa patlatıp durduğumu günlerimi bu ikisi arasında mekik dokuyarak geçirdiğimi hissediyor muydu? Belki de kendini görüyordu benim yüzüme bakınca. Benim yaşlarımdaki halini, aynı öfkeyi, aynı isyanı, kızgınlıkla söylenip duran ama eli kolu bağlı olduğunu hissedip binbir küfrü basan halini mi görüyordu gözlerimin içinde?  Bu yüzden mi bu kadar emindi vazgeçmeyeceğimden? Bu mekik dokumalar arasında diş ve tırnaklarıyla yaralana berelene yaşadığı hayatı kendi evladının yaşayacağından ve kendisi olmaktan, hep ileri gitmenin gerçekten yaşamakla eşdeğer olduğunu asla unutmayacağına olan inancından mıydı ondan ileri olacağı fikri? Bilemiyorum.

Hangi tarafımız ağır basıyordu bizim? Anlamsızlık içinde eriyip yok olma isteğimiz mi yoksa ateşe bir damla suyla koşan karınca yanımız mı? Bütün halimiz neydi ya da? O anlamsızlık duygusu içinde geceler boyu ağlayıp duran çaresiz ruh ile o koca alevleri bir damlacık suyla söndürebileceğine inanan o deli coşkulu halimiz nasıl aynı bütünün parçaları olabiliyordu? Hangisi ağır basıyordu ve bu denge neye göre değişiyordu? Tüm sabah bunları düşündüm. Ve soruların hiç birine net bir yanıt veremedim. Bir tek şunu bilebildim; o bütünün parçaları birbirini tamamlıyordu. O umutsuz halleri yaşıyorduk ki o coşku delice alevlensin. O coşkuyla öyle tükeniyorduk ki ruhumuz boşalıp herşeyin anlamını yitirmesine neden oluyordu. Hiç biri sonsuz ya da kesintisiz değildi kısaca. Ve bize düşen ikisini de beslemek, coşkumuzu ayakta tutmak, her yangına bir damla suyla, incecik karınca bacaklarımızla koşmak, sonra anlamsızlığa savrulmak ve o rüzgarın içimizi yeniden doldurmasını beklemekti.

"Söz veriyorum" dedim başını kitabına eğmiş babama. "Hiç vazgeçmeyeceğim. Ve söylediklerini asla unutmayacağım." Zaten böyle olacağını biliyormuş gibi gülümsedi. Çünkü daha önce kendisinin geçtiği yollardan şimdi evladı geçiyordu. "Çok daha ileriye unutma..." dedi "çok daha ileriye"...

FOTOĞRAF: LİFE