PİJAMA

"Ben hep böyleydim, hep de böyle olacağım. Ne düşüyorsam söyleyeceğim. Bilen bilir benim ne dobra olduğumu." Böyle diyor övünerek karşımdaki adam. Dürüst olmanın bir erdem olduğunun bilincinde evet ama bilmediği çok önemli birşey var; dürüstlük ve kabalık arasında incecik bir çizgi olduğu.

Mesela sabah daha günaydın demeden pembeler giymiş o kadına: "Pijamanı çıkarmayı unutmuşsun ahahahaha" gibi bir laf etti. Üzerine hiç vazife olmayan bir konuda ettiği bu lafı tenkit ettiğimizde ise "bilsin canım ne var? Ne düşünüyorsam onu söyledim Allah Allah" dedi. Sanki onu çok ilgilendiriyormuş gibi sanki herkes onunla aynı fikirdeymiş gibi ya da o kadının bir ayıbını örtüyormuş gibi çok emindi iyi bir iş yaptığından. Bu kocaman adamın hala kabalık ve dürüstlük arasındaki o incecik sınırı göremiyor oluşuna şaşıp kaldım.

Adam gittikten sonra odaya başka biri geldi. "Hayırdır ne oluyor?" sorusunu yanıtlayıp olup biteni anlattım karşımdakinin bu kabalığa şaşıracağından emin bir şekilde. Fakat işin ilginç yanı karşımdaki de dobralığın her zaman dobralık olduğunu düşünen asla kabalıkla eşdeğer olamayacağını savunan biriydi. Bilmiş bilmiş başını sallayarak: "Evet ama o kıyafet hiç olmamış" dedi "tıpkı pijama gibi"

Bu insanlar neden başkasının kıyafetiyle bu kadar çok ilgililerdi acaba? Neden daha günaydın demeden bir insanın kıyafetine bakıp dürüst olmaya karar veriyorlar, o insanın sabahını mahvediyorlar ve iyi bir iş yaptıklarına inanarak rahatça koltuklarına yaslanıyorlardı? Beğeniler kişiden kişiye değişmez miydi? Onlar beğenilerinin bu kadar gerçek ve bu kadar herkesin aklındakini yansıttığından nasıl bu kadar emin olabiliyorlardı ki?

Herkes gittikten sonra dürüst olmakla kaba olmak arasındaki farkları düşünmeye başladım. Birinin eteğindeki söküğü söylemek dürüstlüktü bence. Çünkü, muhtemelen farkında değildi o söküğün ve birinin onu uyarması gerekliydi. Ama birinin kıyafetini pijamaya benzetmek kabalıktı. Çünkü belli ki o kendini o kıyafet içinde iyi hissetmiş ve onu giyip gelmişti. Sanırım aradaki fark birinin farkında olmadığı ve utanacağı birşeyi söyleyerek onu farkına vardığında utanacağı birşeyden korumakla, kişisel beğenimize uymayan şeyleri alaycı bir biçimde dile getirmek arasındaki farktı.

Pijamalı kadın geldi biraz sonra. Yüzü çarşamba pazarı gibiydi. "Çok mu kötü sence?" dedi. Hiç de kötü değildi. Tam aksine cıvıl cıvıldı. Başımı salladım. "Bu insanlar nasıl bu kadar densiz olabiliyorlar hiç anlamıyorum." dedi. "Bunun anlaşılacak bir tarafı yok zaten" dedim. Yoktu sahiden de. "Boşver sen onları" dedim. "Boşverdim zaten ama ağzının payını da verdim. Biraz önce koridorda karşılatık yine bana "pijamalı" dedi, ben de; 'sen işine bak seni ilgilendirmeyen şeylere burnunu sokma' dedim."

Fotoğraf: Life