TÜM DERDİMİZ...

Şimdi sana birşeyler anlatasım tutsa... Sana, bir yabancıya böyle hiç kendmi esirgemeden içimi dökesim tutsa ve daha kendimin bile bilmediği kelimeleri şuraya, bu beyaz zemin üzerine döksem de döksem. Senin kadın mı erkek mi olduğunu bilmeden, beni anlayıp anlamayacağını hiç düşünmeden aklımın içinden geçeni tıpkı kulağına fısıldar gibi fısıldasam. Yok öyle anlamlı laflar etmesem saçmalasam biraz, biraz da ipe sapa gelmez şeyler söylesem ve sen bilsen ki tüm geçen zaman boyunca hep anlamlı cümleler kurmak zorunda bırakılmış bu garip, o anlamlı sanılan cümleleri kuruyorken asıl anlamsızlığın içine yuvarlanıp durduğunu hissetmiş.

Bir yabancı olduğunu düşünmesem konuşup dururken. Bu kelimeler üzerinde gezen gözlerinin içine akan hissi sezsem uzaktan hatta belli belirsiz görüntün geçse gözlerimin önünden. Bir adam olsan mesela, gözlerinde insanın kendini alamadığı bir hüzün olsa, ama inadına bağlı olsan hayata, ancak ama ancak sana gerçekten bakan biri görse hüznünü, yani dünyanın gidişine seyirci olmaktan başka elinden birşey gelmeyenin halini ancak tıpkı onun gibi biri görebilse, pencere önünde duruyor olsan, dışarı bakıyor olsan, güneş tatlı tatlı düşse saçlarına, ellerine baksan, sonra çeneni kaşısan sabırsızca, sakallarının uzadığını farketsen sonra boşversen, bir şeylere dalmak, kafanı dağıtmak istesen ve tam o anda bilinmez bir tesadüfle benim kelimelerim çıksa önüne, şaşırsan, tam bu anda sen ve ben birer yabancı sayılabilir miyiz? Ya da bir kadın olsan, sabaha tazecik uyanmış gülümseyen bir kadın, evinin içinde bir şarkı dolaşıyor olsa sen o şarkının kelimelerine binmiş uçuyor olsan, öyle bir neşe sarıyor olsa ki seni bir anda ürperiversen, o neşenin kötü birşeylerin habercisi olduğu gibi saçma bir hisse kapılsan, sonra gülüp geçsen bir el hareketiyle savursan kötü düşüncelerini şarkıyı yeniden duysan, dağınık saçlarını hiç umursamasan bugün, solgun yanaklarına hiç fırça değmese, dudakların varsın kiraz olmasın bugün sadece sen olsa önemsemesen, evde kimsecikler olmasa ve sen kendini alıp karşına bir güzel öğüt versen, şakalaşsan kendinle ya da, gün boyu o şarkı peşini hiç bırakmasa, sonra biraz rutinine dönsen, alışkanlıkların gelip seni bulsa, başkalarının kelimelerini merak etsen yine her gün olduğu gibi tesadüf bu ya bana rastlasan, sahi tam bu noktada senin ve benim yabancı olduğumuz iddia edilebilir mi?

Sonra  "Yarabbi ne acınası bir yalnızlık, sözlerini hiç tanımadığı bilmediği insanlara söylüyor." diye geçse aklından. Ben gülümsesem. Gülümsediğimi hissedip şaşırsan. Gülümsemeye devam etsem. Sonra anlasan sözlerine itiraz ettiğimi. "Bazen gülümsemek itiraz etmenin en yumuşak halidir" desem sana, başını sallasan. Anlasan ki yalnızlıktan değildir bu iç dökmeler, yine anlasan ki pek çok insanla çepeçevreyken bile anlaşılamadığını hissedebilir insan ve bir daha farketsen ki bazen bir yabancı içimizi en yakınımızdan çok daha iyi görür. Ve sana desem ki; "o kuşatıldığımız insanlar bizi başka biri olmak zorunda bırakırlar çoğu zaman, bu yüzden kendi gerçeğimiz, özümüz ancak kelimelerle nefes alabilir."

İşte tüm derdimiz budur. Senin ve benim...

Fotoğraf: Life