ÇÖKÜŞ

Herşeyin zangır zangır sallanmaya başladığı zamanlar var hayatta. Ve hep kaybediyormuş gibi hissettiğin zamanlar... İşinde mutsuz olduğun, sevgilinin çekip gittiği, beş parasız kaldığın, arkadaşlarının seni dinleyemeyecekleri kadar çok meşgul olduğu, işin ilginç yanı tüm bunların hepsinin aynı günlere denk geldiği zamanlardan söz ediyorum. Bütün bunlar her insanın hayatında olası durumlar. Ama olası olmayan şudur ki; pek az insan, bu sarsıntıların aslında herşeyi kökünden değiştireceğinden emin, memnun bir şekilde kollarını kavuşturup bekler. Çünkü pek az insan aslında hayatını mahvedenin; alışkanlıkların örümcek ağı tuzağı olduğunu farkeder. Ve yine pek az insan o alışkanlıkları farketse bile onlardan kendi çabasıyla kurtulmayı becerebilir. Hayatlarımızdaki depremler işte bu yüzden vardır.

Eğer şanslıysan bir kaç kez tepene çökmüştür hayatın. Ve sen kafandaki yaraları sarıp kolları sıvamış tüm o yıkıntılardan yeni bir ev yapmışsındır. Her tuğlayı ayrı ayrı sevip okşamış ve asla bir önceki yerine koymamışsındır. Ama hepsinin hikayesini tutmuşsundur aklında ve o hikayelerden bir yaşam öyküsü yapmışsındır kendine. Her yeni evi daha çok sevmişsindir eskisinden. Çünkü her yaptığın ev biraz daha sen olmuştur. Kapısı senin gözlerin gibi açılmıştır, sen nefes aldıkça pencereden rüzgar girmiştir içeriye. Sen gülümsedikçe perdelerin arasından gün ışığı süzülmüştür. Bütün bunları bilmiş ve daha çok rahat etmişsindir o evin içinde. Rahat etmesine etmişsindir de asla bağlanmamışsındır tüm o duvarlara. Her baktığında yeniden yıkılabilme ihtimalini gülümseyerek kabullenmişsindir ve bundan hiç ama hiç gocunmamışsındır. 

Herşey tanımlanmış. Çöküş kelimesi de öyle. Ve bu tanım öylesine iyi yerleştirilmiş ki onu duyduğumuz anda bile omuzlarımızın aşağıya düşmesine neden olmuş. Çöken birşeylerin hep acı olacağına inanmışsan evet elbette acı olacak ama ya amuda kalkıp bakıyorsan olaylara? Ya da şöyle diyelim; ne olursa olsun "küllerden yenilik inşa edilecek "gibi bir inadın mevcutsa hayata karşı? Asla pes etmekten yana değilsen tüm bu asık suratına rağmen? Ya da herşey yıkıldığında günlerce battaniyeyi kafana çekip, vazgeçmiş bir halde yatıyorken birden karar verip kalkıyorsan o yataktan ve kolları sıvayıp yeniden başlıyorsan? Peki ya bütün bunlar varsa aklının unuttuğun köşelerinde o zaman çöküş kelimesi tanımlanan çöküşü ifade ediyor olur mu?

Fotoğraf: Life