PAZAR VE PAZARTESİ

Dün pazar gününün sıkıntısıyla herşeyin aynı olacağını düşünüyordum. Sabah yine oflaya poflaya kalkacaktım yataktan, duşa girip tüm duş boyunca bu kadar saçı, bu sıcaktan nasıl kurutacağımı düşünecektim. Sonra "kahvaltı yapmalısın" diyecektim kendi kendime ama canım yine birşey istemeyecek bir bardak çayla yetinecektim. Sabah yine çok ama çok sıcak olacaktı ve ben "sabahın ilk saati böyleyse günün geri kalanı nasıl bir cehennem olacak kimbilir" diye homurdanacaktım. Aynı yoldan işe gidecektim. O tombul sarışın kadın tam aynı yerde dolmuş bekliyor olacaktı, köşedeki bakkal tahta sandalyesi üzerinde oturmuş, sıska bacaklarını üst üste atmış elindeki gazeteyi okuyacaktı. İşe vardığımda kapı önünde aynı adamlar hergün konuştukları şeyleri sanki ilk defa konuşuyor gibi konuşacaklar ve ben yine buna şaşıracaktım. Koridorda yine o adam karşımdan gelecekti. Yine o garip yeşil renk pantolonu göğsünün altına kadar çekmiş olacaktı. Ben o pantolonun onu rahatsız edip etmediği konusuna sabahın sekizinde kafa yoracak ve bunu düşünmenin ne aptallık olduğuna karar verip kendime çay söyleyecektim. "Sabahın köründe çay içme bitki çayı falan iç" diyecekti biri "tamam tamam bu son" deyip geçiştirecektim. Ve gün böyle devam edip gidecekti. Çünkü hep böyle olurdu. Bütün bunları düşündüm dün. Günlerden pazardı. Ve pazar günleri insan sıkıntıları hep olduğundan daha fazla abartır ve herşeyi nedense aynılaştırırdı. Hatta sıkıntı olmayan şeyleri bile sıkıntı haline getirebilirdi pazar günleri insan. Çünkü günün mayasında vardı bu. Nedense?

Bugün ise pazartesiydi ve ben pazartesi sendromuna inanmıyordum. Çünkü pazar günleri kendime saçma sapan bir sendrom yaratıyor ve bundan o kadar çok yoruluyordum ki pazartesi günlerine birşey kalmıyor, kalmadığı gibi akıl tüm olumsuzlukları tükettiği için garip bir biçimde enerjik başlıyordum güne. Ve sanırım bu iyi birşeydi. Elbette sadece pazartesi ve haftanın, pazar hariç, diğer günleri için. Evet bugün pazartesiydi. Bölünmemiş bir uykudan dinlenmiş olarak uyandım. Gördüğüm rüyaları hatırlamadım. Sadece bir his, güzel bir his anımsadım ve rüyanın tamamını anımsamaya gerek duymadım. Saçlarımı düşünmedim. Onları nasıl kurutacağımı ya da havanın çok sıcak olup olmayacağını falan filan. Neden düşünmedim bilmiyorum. Onların yerine ne düşündüm onu da bilmiyorum. Belki bir mucize olmuştur da hiç birşey düşünmemişimdir. Sonunda o aklın içindeki sessizliği yakalamayı becerebilmişimdir. Bunu yapabilenler var öyle değil mi? O halde ben neden yapamayayım? Hem bunu yapmak aylarca süren bir tatilden daha dinlendirici olur. Değil mi? Olabilir mi bu? Bunu başarmış olabilir miyim yani? Neyse.

Başka bir yoldan gittim işe. Trafik ışıklarında beklerken yolun hemen kenarında büyük, siyah, nefis bir arabanın kapısı açıldı ve içinden pembe bir atlet, üzerinde kocaman yeşil yapraklar olan beyaz uzun şortlu bir adam indi. Tuhaf bir tezattı. İnsanların eğlenceli olduklarını düşündüm. Çünkü büyük, siyah, nefis arabaların içinden siz onları takım elbise ile beklerken üzeri kocaman yeşil yapraklı beyaz şort giymiş bir şekilde çıkabiliyorlardı. Arabadan indim ve yürümeye başladım. Önümde ufak tefek bir kadın cep telefonuyla konuşarak yürüyordu. Kulak misafiri oldum. Kaynanasından söz ediyordu: "Kaynana değil mi boynu altında kalsın."dedi. Sonra şöyle devam etti: "Tabii ben gavurun kızıyım ya herşeyi benim üzerime yıksın." Öfkeden dişleri gıcırdıyordu. Boynu altında kalsın ne demek diye düşündüm. Aklıma amuda kalkmış ve dengesini kaybederek boynunu kırmış bir kaynana geldi. Ürperdim. Acaba bunu mu demek istiyordu? Sahi kaynanasını öyle görse sevinir miydi ki? Sanmam. Koridora girdim. "Günaydın İbrahim Bey" dedim "Şu beyi kaldır" dedi "efendim?" dedim "bana bey deme" dedi. "Ne diyeyim?" dedim "İbo de" dedi "ama öyle diyemem ayıp olur" dedim "İbrahim Abi desem olur mu?" "bal gibi olur" dedi gitti.

Bu sabah hiç de diğer sabahlar gibi değil diye düşündüm. Ve sonra da aslında hiç bir sabahın birbirine benzemediğini, sorunun düşünme ve bakma biçimimde olduğunu düşündüm. Tüm günler nasıl birbirine benzerdi ki zaten? Öyle değil mi?

Fotoğraf: Life