Cuma Mektupları... karadır şu bahtım kara

Canımın içi kardeşim, 

Farkındayım günlerden perşembe. Ama seninle konuşmaya ihtiyacım var. Bu kez mektubunu cuma değil de perşembe günü almanın bir sakıncası olmaz değil mi? Bir kerelik böyle olsun, ne dersin?

Kendimi bir cehennemin içinde hissediyorum bu aralar. Olup bitene mi kahrolayım yoksa olup biten karşısında kılı kıpırdamayana mı diye düşünürken bir de olup biten herşeyi normalleştirmek için elinden geleni ardına koymayan bir güruh çıktı ki ne desem ne hissetsem ne düşünsem bilemez haldeyim.  Eskiden tüm bunların cehaletten olduğunu düşünürdüm. Ama artık öyle olmadığını bunun adının düpedüz merhametsizlik olduğunu biliyorum. Vahşi bir şekilde öldürülmüş gencecik bir hayat karşısında "yapmıştır bir o...puluk" diyen insanlar sadece cehaletle açıklanabilir mi? 

Biliyor musun bu ülkede ne zaman bir olay olsa ardından gelen yorumlar, tartışmalar insanın midesini kaldırıyor. Kimi içindeki zalimi utanmadan ortaya koyarken kimi ise ölüleri siyasete, kendi reklamına alet ediyor. İnan bana böyle zamanlarda bu insanların içinde olmaktan, onlarla aynı havayı solumaktan utanç duyuyorum. Ve ben artık insanlığını yitirmiş bir toplumun parçası olmak istemiyorum.

Bu yüzden bana kızma kendimi odalara kapayıp hatta odalarla yetinmeyip kendi içime kapadığım için. Bütün bunlara katlanabilmek için fazlasıyla yaşlı bir yüreğe sahibim ben. Aptallığın, çıkar ve düzen adamlığının korkunç bir hızla ilerleyen iltihap gibi yayıldığı şu koca coğrafyada bu yüzden hiçbir yere sığamıyorum. Nefes alamıyorum. Kalbimi nefretten korumaya çalıştıkça, daha da çok nefret ediyorum. Bu yüzden kızma bana. Ben artık gerçekten ne kusmamı ne nefretimi ne de öfkemi kontrol edebiliyorum.

Sen lütfen kalbini koru dostum. Olabildiğince nefret etmekten kaçın. Ama bütün bu zalimliğe karşı haklı öfkeni hep diri tut. Çünkü öfke bazen gereklidir.

Fotoğraf: şuradan