unutayım diye...

Birden gözüm takıldı. Bahçede tam köşede oturuyordu. Gülüşünden gözlerimi alamadım. Hayal görmek gibiydi. Yıllar öncesinden çıkıp gelmiş bir gülüş. Tıpatıp aynı. Benim gibi hatırlamaktan korkan biri için ne büyük bir cezaydı bu. Tıpkı ona benzeyen bir adam tıpkı onun gibi gülümseyen bir adam. Tam karşımda. Hançer hançer gülümseyip duruyor karşısındakinin anlattıklarına. Masada iş sıkıntılarından söz edip durdular tek kelimesini dinleyemedim. O gülümseme beni çok uzun yıllar öncesi alıp götürdü ve ben iki bin on yılının bu haziran gününü yıllar önceki bir günle, yine böyle bir yaz günü ile takas ettim.

Benim gibi birşeyleri ancak gördüğü zaman var kabul eden biri için unutmak kolaydır. Ama tehlikelidir de. Unutmayı istediğin birşeyi  hiç ardına bakmadan, uzak durarak, gözlerini kaçırarak pekala unutabiliyorken hayat birden onun benzeri birşeyi ya da birini çıkarıverir karşına ve sen daha ne olduğunu anlamadan sanki herşey dün olmuş gibi, aynı acı kalbini sıkıştırıyormuş gibi, sanki boğulacakmışsın gibi hissetmeye başlarsın. Yarım kalan şeylerin aslında hiç ama hiç unutulmadığını anlarsın. Saçma sapan şeylere, saçma sapan insanlara bir daha zor bulunacak güzellikte duyguların bir çırpıda feda edildiği gerçeğiyle yüzleşirsin. Unutmuş ve yeniden güvenmeye başlamışken çıt diye bir ses duyarsın içinde. Ve bir gülüşe bir zaman dünyayı feda edecek kadar masum olduğuna yanarsın.

Adam kalkıp gitti.  Hem gitsin unutayım istedim hem de kalsın kendi acımla bir kez daha ve bu kez daha güçlü olarak yüzleşeyim istedim. Bu kez yalanlar karşısında ağlamadan durup duramayacağımı bilmek istedim belki de. Ya da belki o yalanlara hala inanmaya hem de bu kez gönüllü olarak inanmaya meylim olup olmadığını. Ama o gitti. İçimin tüm küskünlüğünü yanımdan geçerken çıkan rüzgara verip peşine taktım. Herşey benden gitsin, unutamayacağımı bile bile unutayım diye...

resim: Sir Lawrence Alma-Tadema