Cuma mektupları

Ben bugün kendi göğümde yeniden bir yıldız gördüm. Oysa ne çok emindim içimin bundan böyle hep zindan karası olacağından. Ve inan bana beklemiyordum. Artık yıldız görmem sanıyordum. Oysa o tam oradaydı. Işıl ışıl bir gülümsemeye yıldız denmezse ne denir ki?

Ben bugün kalbimin toprağında filizlenmiş küçük bir çiçek gördüm. Tek kişilk bir ordu tarafından yakılıp yıkılmış bir toprak üzerinde öldür allah birşey yetişmez sanıyordum. Ölüleri gömdüğüm bu toprağa artık bahçe değil mezarlık derim sanıyordum. Ve inan bana beklemiyordum. Bir parça güneşin bir damla suyun toprağın tam kalbinde bekleyen bir tohuma hayat vereceğine ihtimal vermiyordum. Sahi birinin usul usul yüzüne yayılan bir gülümsemeye güneş denmez de ne denir sevgili dostum?

İnsan ne tuhaf, ne korkak ve ne umutsuz. Sanki hayat hep aynı gidermiş gibi, ne olmuşsa geçmişte, sanki hep ama hep yeniden olacakmış gibi, hayat koptuğu yerden bir daha geleceğe ulanmazmış gibi, durup kalmaya, canlı iken ölü olmaya, "bitti artık" demeye pek müsait.

Ve hayat ne oyunbaz, ne umulmadık ve süprizli. Sen donup kalmışken ve kendi ölüm ilanını asmışken hayatın sokağına o seni gelip öpüyor ve hayat üfleyiveriyor içine. Ve biz hep unutuyoruz hayatın hep son anda kahraman olmayı sevdiğini. Senin kendi hakkında emin olduğun şeyleri ters yüz etmeye bayıldığını, ne onu ne kendini asla ama asla tanıyamayacağını, hep değişip durduğunu, aslında umudunu hiç yitirmediğini, umudu bir tohum gibi saklı tuttuğunu, azıcık güneş görsen onu yeniden yeşerteceğini hep son anda attığı çimdikle seni kendine getireceğini unutuyoruz hayatın.

İşte ben bütün bunların hepsini gördüm, unuttuklarımı hatırladım, aslında hayatın o kadar da gaddar olmadığına inandım ve süpriz dediğimiz şeylerin sadece kaygılanılacak şeyler olmadığını anladım. Ben bugün hem yıldızı hem güneşi aynı anda gördüm Sevgili Dostum. Ve ben içimde unuttuğum ve çok özlediğim o eski beni buldum.

Resim: J.W. Godward