şeytanın oyuncağı

Anneanneme "belki burası cehennemdir, hepimiz ölmüşüzdür" dedim. "Tövbe tövbeee" dedi. "Yahu" dedim "şu hale baksana herşey korkunç, pekala burasının cehennem olma olasılığı var." diye ısrar ettim. Annemi çağırdı: "Galiba senin kız aklını yitirmiş" dedi. Ben de Alice Harikalar Diyarında filminden bir alıntı yaptım ve; "Zaten bütün iyi insanlar biraz aklını yitirmiştir."dedim. Anneannem nefis bir mantıkla şöyle dedi: "Tamam burası cehennem. Sen de bir kaçıksın. Bütün iyi insanlar aslında biraz kaçıktır. Dolayısıyla sen de iyi bir insan oluyorsun. İyi insanlar cennete gider. Peki senin burada işin ne?" Düşünürken hep yaptığım gibi burnumun ucuna pıt pıt vurdum: "İşte asıl soru da bu? Benim burada ne işim var?" Anneannem, beynimi bir kontrol ettirmem gerektiğini söyleyerek konuşmayı sonlandırdı.

Biraz sustuk. Sonra dedi ki; "boş durursan şeytanın oyuncağı olursun." Bu da ne demek şimdi der gibi yüzüne baktım. Boş oturan insanlara şeytan saçma sapan düşünceler fısıldarmış. Öyle dedi. Sanırım az önce yaptığımız konuşmanın altında yatan düşüncelerimin boş durduğum için şeytanın kulağıma fısıldadığı şeyler olduğunu düşünüyordu.  Aklımızın o pürüzlü sesinden söz ediyordu aslında ama bunu ona söylesem asla kabul etmez şeytan da şeytan diye ısrar ederdi. Beynimizin kıvrımlarında yaşayan adı her ne ise bir şey vardı. Ve anneannem haklıydı. Ne zaman birşeye odaklanmasak o ses vıdı vıdı öter durur saçma sapan kaygılar, endişeler, kuruntularla bizi deli ederdi. Bunu çok zaman önce keşfetmiş biri olarak okumak gibi bir ilaç bulmuştum ben kendime. Ama bazı zamanlar hain gözlerim bana ihanet eder artık okuyamaz hale gelirdim. İşte o zamanlar gelecek hafta, gelecek ay gibi yaşıyor olup olmayacağımı bilmediğim bir zaman için kaygılanmaya başlar, şimdiden deliye dönerdim. Ne aptallık.

Ya geçmiş için kederlenmek ya da gelecek için kaygılanmak gibi bir salaklık içindeyim. Bunu dile getirmek çok kolay ama bundan kurtulmak bir o kadar zor. Bir kitapta şuna benzer birşey diyordu; "bir kedim var çünkü ben hep geçmişte ya da gelecekte yaşıyorum. Kediler ise şimdide yaşarlar. Ne zaman ona baksam nerede olduğumu anımsıyorum. Şimdide." O yüzden de belki etrafımızda, bize şimdide olduğumuzu anımsatacak hayvanlar var. Kediler, köpekler, kuşlar ya da balıklar. Belki insan sırf bu yüzden bunca düşkündür onlara. Olabilir mi?

"Bence kesinlikle burası cehennem" diye ısrar ettim. Anneannem başını iki yana salladı. "Bak" dedim "insanı delirtecek kadar korkunç şeyler oluyor hayatta. Senin aklın alıyor mu bütün bunları. Tamam kabul iyi şeyler de oluyor ama sanki o iyi şeyler biz bu korkunçlukta aklımızı yitirmeyelim diye kısa molalar gibi. Sana korkunç görünmüyor mu yani dünyanın gittiği nokta." Başını salladı. "Dünya hep böyleydi" dedi. "Bu kadar kötü  değildi bence" dedim. "Belki" dedi. "Ama korkunç şeyler hep vardı ve olacak." "Belki" dedim "Nostradamus haklıdır. 21 Aralık 2012 de bunların hepsi bitecektir" dedim. Saçma sapan konuştuğumu dünyanın yok oluşuna ancak Tanrı'nın karar vereceğini söyledi. Ben de "belki bu onun kararıdır" dedim. "İyi de" dedi "kararını o adama mı açıklamış?" Ne desem bilemedim. Sonra boşvermemi ne olursa olsun devam etmemi söyledi. Gelecek haftanın nasıl olacağı konusunda endişeli olduğumu söyledim. "Herşey gelir geçer" dedi. "Zaten ne olacaksa şimdiden düşünerek bunu değiştiremezsin." Haklıydı. Yapılacak en iyi şey şeytanımın oyuncağı olmamaktı. Okumaya sığındım.

Resim: Rafal Olbinski