Bir tek annem olsun bana bişey olmaz...

Üniversiteye başladığım ilk yıl, hazırladığı bavuluma şöyle bir not yazmıştı; "Seni çok seviyorum. Senden ayrılmak bana çok zor geliyor ama geleceğini kurmak zorundasın.Sana sonuna kadar güveniyor, hata yapmayacağını biliyorum..." Böyle devam ediyordu. Bütün gece oturup ağlamıştım kendi kendime kızarak: "Kaç yaşına geldin, hala çocuk gibi annenin eteğinden ayrılamıyorsun." Oysa yaşım daha 18'di. Yıllar sonra bugün bile hala aynı olduğumu görüyor ve bu durumun hiç bir insanda asla değişmeyeceğini biliyorum.

İnsan alıştığı birinden ya da birşeyden ayrıldığı vakit anlıyor ne kadar da bağlı olduğunu. Sabahları çalar saat kurmak zorunda olduğu vakit, içtiği sigaralardan rahatsız olduğunda ona "çok içme" diyen bir ses olmadığı vakit, gece geç saate kadar kan çanağı gözlerle okurken "sen hala uyanık mısın?" diyen sesi duymadığı vakit daha iyi anlıyor. Kendi hayatının aslında çok da kendi kontrolünde olmadığını, o kontrolü gönüllü olarak annesine bıraktığını ve bütün bunların rahat, kaygısız kucağında bunca yıl yaşadığını anlıyor. O not elimde öylece kalakalmışken akan göz yaşlarım belki de tüm bunlar içindi. O an kendimi dünyanın dışına atılmış ve artık o rahat kabuğun içinden çıkıp, savunmasız kalmış gibi hissetmemdendi bu yaşlar. Çünkü o an çok önemli bir şeyi anlamıştım; annem bana bir kabuktu ve ben hala yumurtanın içinde öyle savunmasız ve öyle bağlı yaşayıp gidiyordum. Dışarıdan gelen darbeler hep o kabuğa çarpıyor, annem çatlıyor ve direniyor ben ise o sıcak yatak içinde hafif bir sarsıntıyla atlatıyordum herşeyi. Ve o not elimde dağınık bavulumun başında otururken yumurtadan çıkıp dünyanın nasıl bir yer olduğuna korkuyla bakan zayıf, şaşkın bir civciv gibiydim. Ve o civciv kabuğundan ayrılmış olmanın paniğiyle öylece duruyordu.

Üzerinden çok zaman geçti. ayakta durmayı, uçmayı öğrendim. Kendi başıma kalabilmeyi ve o notu gülümseyerek okumayı öğrendim. O kabuktan bir parçayı ise kalbimin ceplerinden birinde hep sakladım. Çünkü o kabuk bana koşulsuz sevmenin ne olduğunu anımsattı hep. Hep de öyle olacak...

FOTOĞRAF: Annem ve ben...