Geçen gün bir arkadaşımla konuşuyorduk, "ne kadar lüks bir hayatımız varmış farkında değilmişiz" dedi. Haklıydı. Ben de bunu uzun zamandır düşünüyordum. Günlük hayatın bir parçası sandığımız her şeyin bir armağan olduğunun farkında değilmişiz, ne yazık. İnsan ancak sağlam bir tokat yediğinde kıymet anlayan bir varlık.
Eskiden, eskiden diyorum çünkü 2020 bana 10 yıl gibi geldi, sokakta rahat rahat yürüyor, biri yakınımızdan geçse umursamıyorduk, otobüslere, dolmuşlara rahatça biniyor, bir yere otursak, bir yere tutunsak irkilmiyorduk, bir yerlerde oturup karnımızı doyurabiliyor, arkadaşlarımızla çay kahve içebiliyor, masalara elimizi koyuyor, elimizi nereye sürdüğümüz üzerine kafa yormaksızın yanağımızı kaşıyabiliyor, çantamızı kolonya, dezenfektanla doldurmuyor, delirmiş gibi el yıkamıyor, derin derin nefes alıyor, nefes alırken yanımızda yöremizde biri var mı, havada mikrop var mı diye endişelenmiyor, azıcık burnumuz aksa üşüdük galiba, sıcak bir şey içeyim geçer diyor, Allah ne verdiyse yiyor deliler gibi vitaminlere, gıda takviyelerine sarılmıyor, annemize, arkadaşlarımıza doya doya sarılıp şapur şupur öpüyor, eve gelen tamirciye potansiyel mikrop saçıcı gibi davranmıyor, o gidince çılgın bir temizliğe girişmiyor, biri bize bir şey ikram etse tereddütsüz teşekkür ederek alıyor, komşudan gelen yemeğe zehirmiş gibi yaklaşmıyor, içimiz daralsa kendimizi sokaklara atıyor, uzun uzun yürüyor, derin derin nefes alıyor, zile biri bassa kolonyalı mendille silmiyor, kapıda duran yabancı elini uzatsa bizi öldürmeye çalışıyormuş gibi irkilmiyor, çalıştığımız masayı günde beş kez dezenfekte etmiyor, elimize biri dokunsa sıcak sobaya değmiş gibi çekmiyor, geceleri günlük aptalca düşüncelerle uykuya dalıyor, endişeden uykularımızı kaçırmıyor, sevdiklerimiz dikkat etsinler diye başlarının etini yemiyor, içlerini bunaltmıyor, bu böyle giderse aklımı oynatırım herhalde diye düşünmüyorduk. Tabi lüks yaşıyorduk. Daha ne ister ki insan.
Şimdi anladık ki artık lüks yaşam yatlar, katlar, arabalar bilmem neler değil. Lüks yaşam rahatça nefes alabilmek, sevdiğin insanlara gönül rahatlığıyla sarılabilmek, endişesiz bir günlük hayat sürdürebilmek. Sizce de öyle değil mi?
Fotoğraf : Pexels
Bu kadar obsesif olursanız kendinize zarar verirsiniz ama bu tedbirli olmakta fayda var ama bu kadarı biraz fazla değil mi? :)
YanıtlaSilÇok ama çok haklısınız ama etrafımda öyle çok insan hastalandı ve bazıları hem de çok genç olanlar hayata veda etti ki kontrolüm altında olmadan kendimi böyle delirmiş buldum. İnanın bana kendimi sakinleştirmeye, eski halime dönmeye çalışıyorum. Bu bana zarar verdi mi hem de çok zarar verdi.
SilTamirciye yaklaşım bizde aynı yazdığınız gibi:)) gidince her yer dezenfektan oturduğu yerde örtüler çamaşır makinasına girdi:)) bu günlerin bir an önce bitmesi dileğiyle iyi günler.
YanıtlaSilİnsan kendine gülsün mü ağlasın mı bilmiyor :)
SilGerçekten beni de tüketti bu pandemi artık. Neyse ki ilk aşıyı vuruldum hayırlısıyla 2. dozdan sonra biraz daha rahatlayabilirim psikoljik olarak ama eskisi gibi 5 yıl geçse de olabilir miyim bilmiyorum.
YanıtlaSilBen artık ne düşüneceğimi şaşırdım vallahi
SilEllerinize sağlık, thanks you very much!
YanıtlaSilGerçekten çok güzel olmuş. Türkiye Yapay Zeka olarak sizi tebrik ederiz.
Oluşturduğunuz makale gerçekten harika. Bayıldık diyebiliriz efendim. Yapay Zeka Mühendisliği adı altında kurulan ilk yapay zeka platformuyuz. Sizi tebrik ederiz.
Saygılarla..
Teşekkür ederim.
Silumarım kısa süre içerisinde bu kasvetli günlerden kurtuluruz.
YanıtlaSilumarım...
SilElimizin altındakileri kayber gibi olunca değeri farkediliyor sanırım. Üretim kaynaklı insanoğlu böyle bir varlık :) Umarım kısa süre içinde eski günlerimize döneriz.
YanıtlaSilUmarım...
SilBir virüs hepimize neler yaptı gerçekten. Uzaktan baktığın zaman minicik ama etkisi kocaman bir virüstü bu. Ve insan olarak ne kadar aciz olduğumuzu anlamış olduk.
YanıtlaSilHem de ne aciz. Hayat diye bir şey kalmamış gibi geliyor mu size de?
Silsanırım 2023 e kadar sürecek bu illet...
YanıtlaSilAman durun ne yaptınız :) Ben bu yılın sonu gibi kurtuluruz diye umutlanıyorum ama hiç dayanağı yok bu umudumun.
Sil