sırf merhaba demek için...

Son zamanlarda hayatımın uzunca bir bölümünü nehrin içinde sürüklenerek geçirdim. Doğru olmayan insanlarla doğru olmayan sohbetlerin içine yuvarlandım ve gömüldükçe gömüldüm. Çok rahatsız edici sözler duymakla kalmayıp o sözlerin ağzımdan çıkmasına izin verdim. Tembelleştim mesela. Uğraştığım ve sevdiğim ne varsa bir kenara ittim.Boş ve anlamsız bir dünyada nefes alabileceğim yanılgısına kapıldım.

Ve dün akşam düşünürken bütün bunlardan yorulduğumu, bıktığımı ve daha fazla böyle devam edemeyeceğimi fark ettim. Hayatım çok kalabalıkmış gibi gelmeye başladı mesela. Çok fazla insan, çok fazla eşya, çok fazla sözcük... Bunların içinde kendimi kaybolmuş gibi hissetmeye başladım. Sanki her şey üzerime düşmüş de ben altında kalıp boğulmak üzereymişim gibi. Ama son anda sanki yardım ister gibi havaya kalkmış elimi gördüm. "Ben ne kadar gömülmüş olsam da bunların içine, hala umut var" dedim. "Kendimi çekip alabilirim, hala kendimi kurtarıp yine eski ben olabilirim."

Üzüntü verici bir durum gibi gelse de başlarda şu an öyle düşünmüyorum. Bazı şeylerin yaşanması gerekiyor sanırım. Yaşanmalı ki ne istemediğini, kendi hamurunun neye uygun olmadığını daha rahat görebilesin. 

Tüm bu süre ağır ama öğretici bir deneyimdi. Kafamın içinde sallantıda olan düşüncelerin ayaklarının altına kağıt sıkıştırdım mesela. Artık sapasağlam duruyorlar. Zihnimin patlamış ampullerini değiştirdim ki her şey daha net. Unuttuğum fikirlerin, dileklerin tozlarını bir güzel aldım yepyeni oldular. 

Tüm bunları yaparken çok sevdiğim ama uzun zamandır yapmadığım  bir şeyin varlığını hatırladım; yazmanın. Üzerine ölü toprağı serpilmiş kelimeler kıpırdamaya başladılar, bazıları sevinçten yerinde duramaz oldu. Zihnimin kıvrımlarını gıdıklayıp beni kıkırdatan yaramazlar yeniden ortaya çıktılar.

İşte tüm bunlar yüzünden yazıyorum bu yazıyı. Sırf tekrar merhaba demek için. Kelimeleri nasıl özlediğimi söylemek için hatta. Daha da önemlisi eski beni tekrar bulmanın sevincini paylaşmak için...

fotoğraf: şuradan