mutluluk nerede kardeş?

Mutluluk profesörü intihar etti. Haberin başlığı bu. Haberde mutluluk ve umut üzerine kitaplar yazan 63 yaşındaki Choi Yoon-Hee'nin, 72 yaşındaki kocası Choi Yoon-Hee ile birlikte Seul'ün kuzeyindeki bir motelde kendini asarak intihar ettiğinden söz ediliyor. Haber Choi Yoon-Hee'in yıllar boyunca odaklandığı mutluluk ve umut üzerine yazıp çizmesi ve sonra da tüm inandıklarını bir çırpıda çöpe atıp intihar etmesi bakımından ilginç ama asıl ilginç olan bu habere sevgili halkımızın yaptığı yorumlar. (Ben haberlerden daha çok bu yorumları okumayı seviyorum. Çünkü akla zarar fikirler bu yorumlarda yer alıyor. Kimi öyle şeyler söylüyor ki şaka mı yapıyor yoksa gerçekten öyle mi düşünüyor anlaşılmıyor.)

Gelelim bu habere yapılan yorumlara. İlk yorum şu; "mutluluk proffesörü intahar ediyosa biz ne yapalım" Kıyaslama yöntemi ile düşünen insan tipi yorumu. Bir diğer yorum ise haberi boşverip fotoğrafa odaklanan insan tipi yorumu: bunun her tarafı mutlu olsa ne yazar... (Bunu neden yazmış sahiden anlamadım.) Bir başkası; demek ki neymiş,mutluluğun kitabi yazılmazmış... noktayı koymuş. Bir diğeri;  demekki abidin dinoyu inihara sürüklemek istemiş şaair mutluluğun resmini yapabilir misin derken bak kitabini yazana.... gibi şahane bir çıkarım yapmış. Şu ise akıllara zarar: hep öyle olur ne olursa olsun burnunuz havada olmayacak kanser profta da kanser risli belirmişti...:d  Şöyle düşünmüş sanıyorum; sen çıkıp mutluluk konusunda artistlik yap, profesör çıkıp sağlıklı yaşam konusunda artislik yapsın, burunlarınız havaya kalksın sonunuz böyle olur, cezalandırılırsınız işte böyle. Büyük konuşmayın arkadaşım. Hey maaşallaaaah. Ayakta alkışlıyorum ben bu kafayı.

Ama yorumların geneli yazarın mutluluğu yanlış yerde aradığı, huzurun islamda olduğu yönünde. İşte örnekler; huzur islamda , maddeci inancın sonu islam her sorunu aşar, insanları mutlu edebilecek tek bir şey vardır: ahiret inancı. gerisini görüyorsunuz, mutluluk, allah'ın istediği hayat tarzında gizlidir. zaten inancı olan intihar edemez, gerçek islamiyeti yaşayan bunu yapmazdi rabbimiz herşeyin ilaci devasi , rabbim herkese iman nasip etsin, dinsiz insan huzurlu ve mutlu olamaz. havuzlu villayla yogayla mutlu olunmaz! insanı namaz mutlu eder.

Bu yorumların dışında birbirlerine laf yetiştirenler de var. Biri Leo Buscaglia'nın da intihar ettiğini söyleyerek bu tür kitaplar yazanların yazdıklarını kendi hayatlarına uygulamadığını yazmış. Diğeri ise onu yanlış bilgi vermekle suçluyor ve leo buscaglia intihar etmemiştir, 1998 yılında evinde kalp krizinden ölmüştür. uydurma bilgiler vermeyelim.... diyor.

Yorumlarda olayları islam açısından yorumlayanlarla buna kızanlar arasında küçük de bir tartışma yaşanmış. Biri ölen kadın yazarın arkasından rahmet okumuş bir başkası buna fena sinirlenmiş; elin kafirine allah ne rahmet eyleyecekmiş... yanlız recep ivediğin palyanço hikayesne benzememişmi

Biri de haberi okuduğunda yorumları tahmin etmiş. Eh bu ülkeyi az çok tanıyorsan insanların ne söyleyeceğini tahmin etmek güç değil. bu haberi okuyunca bir grubun mutluluk islamda yazacağını bir grubun da bunu eleştireceğini biliyordum yanılmadım. insanların dinlerini imanlarını sorgulamak bize düşer mi ? düşmez.ayrıca kimsenin dikkatini çekmeyen bir durum var hanımefendinin eşi kendisini o kadar çok seviyormuş ki beraber intihar etmişler allah bizede bu kadar çok sevilmeyi nasip etsin( amin) Bir başkası ülke olarak tüm mutsuzluğumuz islama bağlamış ve şöyle demiş: en huzurlu yasayan ulkeler hiristiyanlar musluman ulkeler he geride hep geride Diğeri hemen yapıştırmış lafı: guney kore nin musluman bir ulke olmadigini hic kimse anlatmadi mi sana Biri olayı intihardan, mutluluk üzerine kitaplar tartışmasından çıkarıp müslüman ülkeler neden geri kalmıştır tartışmasına yöneltmiş; neden müslümanlar hep geride acaba? her müslüman kendine bi sorsun bakalım. demiş ama pek yankı bulamamış.

Son noktayı da yorumların tümü okuyup şaşıran biri koymuş; bu haber değil ama altında yazan yorumları okuduktan sonra sağlıklı biri olduğuma kanaat ettim.

Ben haberi okuyunca başka bir yerde okuduğum bir yazı geldi aklıma. Hatırladığım kadarıyla özet olarak şöyle diyordu; insanlara son zamanlarda hep pozitif düşünce pompalandı. Fakat birşey göz ardı edildi; bütün bu pozitif düşünce insanların zorluklarla baş edebilme, mücadele edebilme ve onları kabul edebilme gücünü zayıflattı. Onları pozitif düşünerek herşeyi başaracağına hayatını şahane hale getireceğine inandıran bu düşünce biçimleri aslında onların mutsuzluğunun da temelini attı.

Mutluluk, mutsuzluk, umut üzerine çok şey söylenebilir. Üzerine çok şey yazılabilir. Bilindiği üzere mutluluk hep arayış olarak yorumlanır. Mutluluk üzerine yazıyor olmak da belki bir arayıştır. Kadın yazar intihar etmiş evet. Çünkü dayanamayacağı acılar yaşıyormuş. İntihar notunda;  "İki yıl önce vücudumda ters bir şeylerin olduğunu hissettim. Zor zamanlar geçirdim, akciğer ve kalp hastalıklarıyla uğraştım"  diyerek bunu açıkça belirtmiş zaten. İntihar sebebi mutsuzluk değil acıya dayanamamak. Kaldı ki mutsuzluktan da intihar edebilir ki bunda da şaşıracak birşey olmazdı.Tüm hayatını mutluluk üzerine düşünerek geçirmiş olması bu kadının kimseye mutlu olduğu taahhüdü vermiş olduğu anlamına gelmiyor. Ya da hayatı boyunca mutlu olacağı anlamına... Değil mi? Olabilir. İnsan 20 yıl birşeye inanıp sonra fikrini değiştirebilir. Siz hiç birşeye ya da birşeylere inancını kaybetmiş insanlar görmediniz mi? İnsanın başına herşey gelebilir. Ve kimse kendisi için "asla" lafını kullanarak hiçbir şeyin garantisini veremez.

Bu intihar haberinin ardından ben ne mi yazardım yorum olarak? Sanıyorum o küçük kutucuğa yazacaklarım şunlar olurdu: İntihar fikri çoğumuza çok uzak görünse de, her nasıl yaşıyorsak yaşayalım her neye inanıyor olursak olalım, hayatımızın herhangi bir yerinde tam karşımızda duruyor olabilir. Kimse ama kimse hayatın kendisine getirecekleri ile baş edebileceğinin garantisini veremez.

NOT: Yorumlar olduğu gibi alınmıştır. Tüm yazım hataları yorum sahibine aittir :)

Resim: Aron Wiesenfeld