itiraf

"sanki dönüp dolaşıp hep aynı şeyi yazıyormuşsun gibi geliyor bana. aynı fikirler, aynı olaylar. kişisel gelişim kitapları okumuş, duyarlı birinin cümleleri. iyi biri olduğunu görebiliyorum ama hiç enteresan değil anlattıkların. kırmak için değil, yapıcı bir eleştiri olsun diye söylüyorum. kadın yazarların geneli böyle ve gerçekten çok sıkılıyorum okurken. belki de ben ruhunuzdan anlamıyorumdur, yine de bunun erkek-kadın çatışması olduğunu sanmıyorum. bence ilginçliği kollamalısın, okurlar için değil kendin için. saygılar." demiş ismini vermek istemeyen bir izleyici (lafı bir kalıp olduğu için kullandım. Bana hep komik gelmiştir bu laf) 

Bu yorum geldiğinden beri üzerine düşünüyorum. Alındığım için değil ya da kızdığım. Tam aksine haklı olduğu için. Bir çember içinde dönüp durduğum, bu çemberden çıkamadığım ve bunu kendi kendime bile itiraf etmekten ürperdiğim için. Takdir edersiniz ki biri bunca açıklıkla söyleyince "ne yapmalı?" sorusu daha bir diken olup batıyor insanın içine.

Hep korkmuşumdur "hayatı yalamış yutmuş da başkasına akıl veren insan" kelimeleri kullanmaktan. Zira hayattan bir halt anladığımı söyleyemem. Olsa olsa anlamaya çalışmak benimkisi. Ama bazen bakıyorum yazdıklarıma hiç de böyle yapmayı istemediğim halde "öğreten insan" lafları kullanmışım. Oysa ne haddime öğretmek benim. Tek yaptığım kendi kelimelerimle kendi kendimi ikna etmeye çalışmak. Siz hiç umutsuzluğa düşmediniz mi? Ya da mutluluk kelimesine fena halde takılıp sanki çok anlamlı bir şey yapıyormuşcasına bunu üzerine uzun uzadıya düşünüp saçma sapan zamanlar geçirmediniz mi? Ve bu karmaşa içinde kimse halinizi anlamadığı için tek dostunuz kendiniz olup, kendi elinizi omzunuza koyup "geçecek canım geçecek, hayat hiç de o kadar anlamsız, umutsuz değil" demediniz mi? Demişsinizdir. Ama kiminiz yazarak kimini de kendi kendinize konuşarak. İşte benim de yaptığım bu çoğu zaman. Bir kendini ikna çabası deyin geçin. Ve lütfen ama lütfen sıkıldığınızda okumaktan vazgeçin. İnanın bana bu karmaşık kafa kimse akıl vermeye çalışmıyor. Duyarlı insan pozları da takınmıyor hele hele kişisel gelişim kitaplarının reyonundan bile geçmiyor. Ve bunları kendini savunmak, açıklamak için değil yine kendi kendini anlamak için yazıyor. Çünkü, bazı insanlar yazarak düşünürler ancak.

Hem şu da var. Blog yazan biri yazar mıdır? Değildir. Ne amaçla blog yazar insan? Binlerce amaç sayabilirim ben; "Birileri benimle ilgilensin" diye yazar, umutsuz aşkını anlatmak için yazar, öyle olmadığı halde başka birisi olmanın keyfini yaşamak için yazar (çok çekingen bir tipin dünyanın en fırlama tipiymiş gibi yazdığı da vardır emin olun), kimseye söyleyemediklerini söylemek için yazar, kendi yalanlarını kelimelere dökerek bir nevi gerçek sanmak için yazar, hep bir yazar olmayı düşlediği için yazar, saçmalayabileceği tek yer bu olduğu için yazar, öğrendiklerini başka birileri ile paylaşmak için yazar, "öyle harikayım ki ama kimse beni farketmiyor, yazayım da bari siz mahrum kalmayın benden" diye yazar.... Daha bin tane şey için yazar. Ben kendi kendime çokça sordum son günlerde bu soruyu. Galiba ben ancak böyle düşünebildiğim için yazıyorum. "İyi de o zaman neden defterime yazmıyorum da buraya yazıyorum" dedim. Demek ki sadece sebep bu değil. Mutlaka birileri bilsin görsün istiyorum bu kelimeleri. İyi ama neden? Benimle aynı düşünen var mı diye mi? Yalnız hissetmemek için mi? Kendi düşündüklerimden emin olmadığım ve onaylanmaya ihtiyaç duyduğum için mi? İçimde gizli bir hayran olunma isteği mi var? Ya da belki çok önemli bir yazar olmak istiyorumdur. Ha olamaz mı? Olabilir.

Bir de şuna takıldım. İsmini vermek istemeyen sevgili izleyicimiz nedense sıkıcı bulduğu halde okuyor. Çoğunu okumuş olmalı çünkü diyor ki dönüp dolaşıp aynı şeyi yazıyorsun. Kesinlikle haklı. Zira ben bile kendi yazdıklarıma dönüp bakınca farkediyorum. O yüzden de kendi yazdıklarımı asla okumam. "Zaten ben yazdım nesini okuyayım"dan öte (Bu da var tabi), geçmişte kalmış şeylerle uğraşmaktan hoşlanmıyorum, bu yüzden herhalde. Neyse ne diyorduk; evet sıkıcı olan birşey neden ısrarla okunur. Ben pek çok blog okuyorum. Ne yazsa okuyacağım bloglar var, of bu sefer çok sıkıcı yazmış dediğim ama genelini de sevdiğim bloglar da var. Ama hiç çok sıkıcı bulduğum halde ısrarla okuduğum blog yok. Neden çünkü kimse kafama silah dayamıyor onları okuyayım diye. Ve ben sevmiyorum diye onların sıkıcı olduğu anlamına da gelmiyor bu. Adam ya da kadın yazıyor ve o yazılanlara bayılanlar da var. Ve bu blog yazarlarının hemen hemen hiçbiri ilginç olduğu, harika yazdığı iddiasında değil. Var mı böyle bir iddiası olan sayın blog yazarları? Sözün özü beğendiğinizi okursunuz beğenmediğinizi kimse gözünüze sokmaz. O nedenle de blog yazarının kendini tekrar etmesinin hiç ama hiç önemi yok. Belki böyle mutludur (ben değilim kendimi tekrar etmekten, ama dediğim gibi hayatımızın belli dönemleri sadece tek bir soruya ayrılmıştır ki herşey döner dolanır o soruya bağlanır) Bu nedenle blog yazarı kendini tekrar ediyorsa ya onu artık okumaktan vazgeçersiniz ki onun bundan haberi bile olmaz ya da bir süre kendine gelmesini beklersiniz ki (Onun ancak gerçekten ilginç biri olduğunu fakat belli bir dönemden geçtiğini düşünüyorsanız) değişsin başka bir dünyaya dalsın da başka kelimelerle yazsın.

Sevgili ismini vermek istemeyen izleyici, bunları savunma olarak yazmadım. Sadece düşünüp durduğum şeyleri somutlaşmış biçimde kendi gözüme sokayım diye yazdım. Saçmalamış olabilirim ki önemli değil. Bu metnin yarısında sıkılıp gidebilirsin, ki bu da önemli değil elbette ki bu senin en doğal hakkın, bu da beni üzmez. Son söz; ne olursan ol gel, ama ne yazarsam yazayım okuma, sadece sevdiklerini oku. Zira insan ruhu zaman zaman kendini tekrar eder ve kelimeler de öyle.

Resim: Lord Frederic Leighton