zaman yolcusunun bileti

Günlerin ve saatlerin nasıl olup da elimden kayıp gittiği konusunda bir fikrim yok. Bu sanıldığının aksine kötü birşey değil. İnsanların zamanı "uzun ve sıkıcı" diye nitelediği düşünülürse iyi birşey. Ve bu zamanın içini doldurabilme becerisini geç de olsa edindiğimin bir işareti. 

İnsanın zamanı doldurabilme becerisine sahip olması illa ki şahane şeyler yapıyor olması ile ilgili değil bence. Bu daha çok içinde bulunduğu durumun farkında olması ile ilgili. Ve benim gibi bedeni bir yerde olup da aklı başka bir yerde olan biri için neredeyse imkansız birşey. Ve ne kötü ki bu beceri ancak kötü tecrübelerle ediniliyor. Biri ölüyor ve sen o kişinin bir önceki gece nelere kaygılandığını, siyah defterine nasıl hesap kitap yaptığını,  küçük şeylere öfkelenip günün hangi zamanlarını kendine zehir ettiğini düşünüyor ve aslında pek çok şeyin içinin boş, bomboş olduğunu farkediyorsun. Hayatın boyunca öğretmenin olmuş o kişinin giderken sana aslında hayatının en büyük dersini vermiş olduğunu gözlerin dolarak görüyorsun.

"Anı yaşa" söylene söylene içi boşalmış, ağızlara sakız olup çürümüş ve insanın midesini bulandırmaya başlamış bir laftır. Ama belki aslında "nasıl yaşamalı?" sorusunun da tek cevabıdır. Ben burada bu laf üzerine ahkam kesecek değilim. Çünkü bu sadece o çürümüş sakızın midenizi daha da çok bulandırmasına yarar ki amacım bu değil. Bir tek şey söyleyeceğim o da şu; bunu ancak bir kayıp yaşadığınızda ve o kaybın üzerine çıldıracak denli düşündüğünüzde, önce tüm herşey boş ve anlamsız geldiğinde, sonra böyle yaşayamayacağınıza karar verip tüm bu anlamsızlık içinden cımbızla güzel birşeyleri seçip ne kadar da güzel olduklarını bunca zaman farkedemediğinize şaştığınızda anlayacaksınız. Dileğim odur ki; bunu ciğerinize bir hançer saplanmadan anlayın. Ama biz insanlar akılsız ve nankörüzdür. Üzgünüm ama bu böyledir.

Şunu da söylemek isterim; "Hayatı kavradım, oldum ben artık" diye ortaya çıkmış değilim. Birşey olduğum falan yok. Sadece değiştim. Neye dönüştüm bilmiyorum ama değiştim. Henüz kendimi tartamıyorum. Tek bildiğim nerede, ne yapıyorsam onun içinde var olduğum. Ve nerede, kiminle, ne konuşuyorsam o kişinin yüzünü ve sözcüklerini içime kazıyacak kadar izlediğim. Ve artık öyle aman aman kaygılara düşmediğim, her zamankinden fazla "herşeyin olacağına varacağına" inandığım. Elimde bir bilet zamanın içinde ne zaman biteceğini bilmediğim ve de hiç ama hiç umursamadığın bir yolculuğa çıktım ben. Aslında yolculuğun ne olduğunun farkına vardım demeliyim. İşte hepsi bundan ibaret.

RESİM: Vincent Van Gogh