EŞYA ÜZERİNE...

Bazılarımızın eşyaya garip bir sadakati var.(varmış daha doğrusu. Çünkü bunu ben de henüz keşfettim.) Dün akşam yeni bilgisayarım kucağımdayken benim emektar boynunu bükmüş gibi geldi bana. Elimdeki nesnenin parlaklığıyla kamaşan gözlerim bir an sonra utançla doldu. "Abartma o sadece bir eşya" dedim kendi kendime ama aslında o sadece bir eşya değildi.(değilmiş daha doğrusu çünkü onunla olan ilişkime bugüne dek hiç kafa yormamışım.)

Yeni bilgisayar kucağımda eski bilgisayar masanın üzerinde dururken ve ben onun o eski siyah gövdesine bakarken şunlar geçti aklımdan: Onunla uzun zamandır aynı odayı paylaşıyorduk. Ve paylaştığımız şey sadece bu küçük odadan ibaret değildi. Aklımdan geçen pek çok şeyi onun artık basmayan tuşları ile yazmıştım. Öfkemi, sevincimi, kederimi hep ilk o duymuş ve aklının bir köşesinde saklamıştı. Çoğu zaman benim berbat hafızama hınzırca gülüp unuttuklarımı anımsatmıştı bana. Bazen sevinçli haberler getirmişti bazen de acı dolu sözleri... İşte bu yüzden de ağladığımı güldüğümü, sevinçle el çırptığımı görmüştü. Hatta bununla da kalmamış sabah uyandığımda herkesten sakladığım o nemrut ifadeyi hiç tedirgin olmadan ona göstermiştim. Bazen saçma sapan bir şeylerden mutlu olup onun önünde abuk sabukluğundan hiç utanmadığım dansları sergilemiştim. Adamın birine kızmış odanın içinde öfkeli öfkeli konuşmalar yapmıştım bazen, bazen de öyle put gibi bir noktaya bakıp kalmıştım. Kısaca onun önünde hep kendim olmuştum. Ve şimdi tutmuş ona sadece bir eşya diyordum. Oysa kullandığımız hiç bir eşya sadece eşya değildi. Hepsine kendimizden birşeyler bulaştırdığımız şeyler nasıl sadece bir eşya diye tanımlanabilirdi ki? Nefes almıyorlar, konuşmuyorlar, kızmıyor ya da sevinmiyorlar diye ve cansız olarak tanımlanıyorlar diye böyle demek çok da mantıklı değildi.

İşte tüm bunlar yüzünden bu cilalı parlak nesneye odaklanıp eski emektara haksızlık ettiğimi düşündüm. Bir çeşit ihanetin vicdan azabı demeli belki de. Saçma mı? Evet belki. Ama insan ne düşüncelerine ne de hislerine engel olamıyor. Akıl ve ruh saçmalamak konusunda sınır tanımıyor. Bilirsiniz. Sahi bilir misiniz?

Babam kendine yeni, parlak bir araba aldığında ve eski, onu sürekli yolda bırakan arabasını birine sattığında eski arabasının yeşil sırtına elini koyup şöyle demişti: "Bana çok emeğin geçti. O yüzden affet. Ama artık zamanı gelmişti." Evet tam olarak bunları söylemişti. O zaman şaka yapıyor sanmıştım. Ama şimdi anlıyorum şaka yapmadığını. Çünkü ben de az önce onun o ağır ve yaşlı kara gövdesine dokunarak buna benzer şeyler söyledim. Ve eşyaya olan bağıma şaşırarak, odanın içindeki tüm eşyalara sanki ilk kez görüyormuş gibi, sanki nefes alan pek çok varlıkla aynı odada bulunduğumun birden ayırdına varmış gibi bakakaldım...