CUMA MEKTUPLARI

Onlar hep buradalar Sevgili Dostum. Ve asla ihanet etmiyorlar bize. Evet, kelimelerden söz ediyorum. Tıpkı sadık bir sevgili gibi, tıpkı her zaman dönebileceğin bir ev gibi orada öylece duran, şikayet etmeyen ve de yakınmayan kelimelerden...

Ben bir kaç gün uzak kalmışken alışkın olduğum herşeyden, telefonlarımı hayata ve insanlara kapamışken, bir kablo ucundaki görülmeyen hayatı koparıvermişken pat diye ve üstüne üstlük hayatın üzerinde pudra şekeri gibi duran kelimelerin bile tatlılığından vazgeçecek kadar kaçıyorken herşeyden (ya da onlardan bile vazgeçebileceğimi sanma gafletindeyken), şimdi, tam bu anda, geri döndüğümde yani, böyle eğreti oturduğum bu koltukta anlıyorum neye güvenip gittiğimi.

Hep güvenmek istiyoruz Sevgili Dostum. Yollara çıkarken, istiyoruz ki hep dönebileceğimiz bir yer olsun, hep koynuna sığınabileceğimiz birşeyler olsun... Bunu cümlelerle geçirmesek de aklımızdan kalbimizin kıyıcığında durup duruyor o istek. Ve ne yazık ki sanıyoruz ki sığınılacak, güvenilecek tek şey kendi türümüz. Unutuyoruz içinde ihanet olan türün bir tek bu tür olduğunu. Biz nasıl giderek ihanet ediyorsak beklemesini istediğimizin de gidenlerden olabileceğini unutuyoruz. Ve zalim diyoruz onlara. Ah dostum bizler aptallıkta sınır tanımıyoruz.

Gidiyorsan eğer bir gün bir yerden ya da herşeyden bilmelisin döndüğünde neye sığınacağını. Ve yine bilmelisin ne zaman ve neden olursa olsun bir gün mutlaka dönmek isteyeceğini. Bilmeli ve öyle gitmelisin. İnsanız hep dönmek isteriz bilirsin. Dönmekle de kalmayıp hep bulmak isteriz bıraktığımız gibi. İşte bu yüzden bunca sığınışım kelimelere. Gidip dönüşlerim dönüp hep bulacağını bilmelerim bu yüzden.Ve yine gitmekte bunca gözü kara oluşum bu yüzden. Kendimi kandırışım, tüm gemileri yaktım sanırken küçük bir sal bırakışım bu yüzden.

Çok olmadı gideli ve çok olmadı döneli. Limanda çocuklarım gibi bekleyen o kelimeleri kucaklayalı da çok olmadı. "Birşeyleri içinde, aklında, parmak uçlarında götürürsen ondan gitmiş sayılır mısın?" diyeli de çok olmadı. Bu eğreti koltukta otururken, içimde hiç keder kırıntısı yokken ondan böyle belki hem yabancı hem de aşina oluşum. Hayata o incecik kelime iplikleriyle bağlanışım da bu yüzden belki...

Şimdi, parmak uçlarımdan güneş altında eriyen karlar gibi damlayan kelimeler var. Hep içimde olan, ben giderken farkında olmadan bir gölge gibi ardımda olan, bunca yabancı olduğumu hissettiren dünyanın bir kıyısına beni tutturacak çengelli iğneler gibi kelimeler ...

Belki yine giderim bilmiyorum. Belki dönerim de... Tek bildiğim gitsem de dönsem de beni ne bekler biliyorum. Ve dostum kelimeleri bu yüzden seviyorum.

Resim: http://etc.usf.edu/