cuma mektupları- acının gölgesinde, nefessiz

Kardeşim,

Dün sabah uyandığımda ilk aklıma gelen şu oldu, "acaba bugün ne olacak?" Yok kişisel bir merak değildi bu, kendi hayatımda ne olacağını düşünmeyi bırakalı uzun zaman oldu. Zira zamanlar dikkatimizi kendi hayatlarımıza çevirmemize, geleceğimiz için planlar yapmamıza izin veren zamanlar değil.

Eskiden birine nasıl gidiyor diye sorduğumuz vakit "amaaan sıradan işte, her şey aynı" cevabını alırdık. Oysa artık sıradanlıktan çok uzak hayatlarımız. Ve işin tuhafı hepimiz o "sıradan işte" dediğimiz günleri özlüyoruz. Gencecik çocukların ölmediği, hiçbir yerin patlamadığı, çöp kovalarının yanında korkmadan geçtiğimiz, sırt çantalı sakallı çocuklara korkuyla bakmadığımız zamanlardan söz ediyorum. İnsanların birbirini öldürmek için değil güzel güzel yaşamak istediğini sandığımız zamanlardan...

Dün bir arkadaşımla bahçede sigara içerken "hiç tat almıyorum hayattan" dedi. Oysa gülmeyi pek seven, neşeli bir insandı. "Ruhunun üzerine asit dökülmüş gibi değil mi?" dedim. "Aynen" diye cevapladı.

İnan bana sana umutlu şeyler söylemek istiyorum. Ama şimdilerde umutlu şeyler söylemek saf bir gözle hayata bakmak gibi geliyor bana. Bu cehennemin içinde nasıl çıkarız bilmiyorum. Çıksak bile iflah olur muyuz o da meçhul.

Bana kızma ne olur, içimi karartıyorsun da deme. Dertleşmek istedim seninle.

Güzel kalbinden tüm sevgimle öpüyorum...

Resim: Christian Schloe