pazartesi, pazartesi

Ne yazacağımı bilmeden yazıyorum. İyidir bazen böylesi. İçin temizlenir. Öksürmek gibi. Birşey seni rahatsız ediyordur ve içinden ne çıkacağını bilmezsin. Öksürürsün de öksürürsün. Beklediğin birşey çıkmaz çoğu zaman. Hatta hiçbir şey çıkmaz. Ama her zaman rahatlarsın. Ben de şimdi öksürür gibi yazıyorum. Bu sebeple etrafa verdiğim rahatsızlık için özür diliyorum.

Son zamanlarda çokça geçmişi düşünüp duruyorum. Hayır tahmin edildiği gibi vicdan azabı, suçluluk duygusu değil buna sebep. Sadece cevaplanmamış sorular var. Nedenini bilmediğim ve olmasına hiç ihtimal vermediğim şeyler var. Bu yüzden kafa patlatıp duruyorum bunlar üzerine. Kime ne yararı varsa? Dün gece uyumadan önce geçmişte olan biten ne varsa iyi ya da kötü hepsini unutup sıfırdan başlamanın ne kadar da iyi olacağını düşündüm. Tıpkı ikinci bir şans verilmesi gibi dedim. İnsanın geçmişteki yaralarını ya da içine kazınıp kendini oluşturmuş olanları unutmadan sıfırdan başlaması mümkün müdür?

Her zaman tüm hayatını bir poşete koyup çöpe atanlara, alıp başlarını gidenlere ve kendilerinden esirgenmiş bir hayatı zorla söke söke alanlara hayran oldum. Yüksek kademelerdeki işlerini bırakıp roman yazanlara mesela. Hiç bir zaman geç olmadığını düşünenlere, "yeter artık" diyenlere... Hayattaki en büyük cesaret bu değilse nedir sahi? Ne çok şey var elimizi kolumuzu bağlayan. Ailelerimiz var mesela, sonra alışkanlıklarımız ve daha bir sürü şey... İnsan alışkanlıklarından kurtulsa bile ailesini geride bırakabilir mi? Sevmek çok sevmek özgür olmanın önündeki en büyük engel değilse nedir? Seni büyüten, senin için gençliklerinin en güzel zamanlarını feda eden bir anne babayı, iki yaşlı insanı, gözün arkada kalmadan bırakıp gitmek huzurlu bir hayat için iyi bir başlangıç değil.

Merhamet kelimesini ne çok sevdiğimi düşünüyordum geçen gün. Çokça sızlayan, yanan bir yara üzerine sürülen bir merhem ferahlığı hissi yaratıyor bu kelime bende. Belki de o yüzden seviyorum. Ve başkalarına karşı içimizi dolduran bunca merhameti, kendimizden nasıl da esirgediğimizi düşündükçe çok da korkuyorum yine aynı kelimeden. Ama biliyorum ki başkalarına duyulan merhamet ile kendime duyduğum merhamet arasında seçim yapmak zorunda kalsam yine kendime bunca zalim olurum. Çünkü, kendime göstermiş olduğum fakat başkalarından esirgediğim o merhametin vicdanımda hiç geçmeyen varlığına bir türlü alışılamayan bir sızı olarak hayat boyu var olacağını bile bile yaşayamam. Yaşanabilir mi öyle? 

İşte sırf bunlar yüzünden günden güne gömülüyor ayaklarım toprağa. Bir ağaç gibi etrafı görebilmek için uzamak uzamaktan başka çare göremiyorum. Belki daha da uzanırsam göğe, dallar büyütürsem içimde belki, köklerime değil de dallarıma verirsem dikkatimi, işte belki o zaman koca dünyaya bakarım uzun uzun. Hem o zaman tam tepeden, bütün olarak, hiçbir şeyi kaçırmadan, herşeyi görerek...

Başka çarem var mı?

Resim: Gustav Klimt