ÇANTA

Önümden yürüyüp gitti. Çantasına bakakaldım. Küçük, boncuklu, beyaz bir çanta taşıyordu. Gövdesi, boşluktan içe çökmüştü. İçimi bir acıma duygusu kapladı. Sonrasında ise bir şaşkınlık. Neden, yoksun olduğu için çantasının böyle boş olduğunu düşünmüştüm ki? O birşeylere sahip olmadığı için değil, gereksinim duymadığı için böyle bir çantayı tercih ediyor olamaz mıydı yani? Pekala olabilirdi.

Onun çantasında muhtemelen bir nüfus cüzdanı, biraz bozukluk, bir ya da iki banknot belki bir cep telefonu vardı. Bizim çantalarımız ise abuk sabuk pek çok şeyle dolup taşıyordu. Cep telefonu, ki bazılarımız iki tane taşıyordu, fotoğraf makinesi, kalemler, kitaplar, küçük bir defter, ne yapacağımızı bilemediğimiz kredi kartlarıyla dolu cüzdanlar, unutmamak için notlar alınmış ya da telefon numaraları yazılmış kağıt parçaları, kredi kartı dökümleri, faturalar, hesap makinesi, saçma sapan makyaj malzemeleri, parfüm şişeleri, her an fikir değiştirip saçımızı farklı modele sokmak istersek diye tokalar, daha ileri gidenlerimizin çantasında sanki her an bir yere taşınıverecekmiş gibi bir sürü ıvır zıvır. Kimdi asıl acınacak olan? Bu sade yaşayan kadın mı yoksa gerekli gereksiz herşeyi yük edinen bizler mi?

"Bir kadının çantası aslında aklının içini yansıtır." demişti biri bana. Eğer bu doğruysa çoğumuzun kafası karmakarışık olmalıydı. Bazılarımızınki de, ki onlar akıllı olanlardı, bu kadınınki gibi sade ve netti. Biz bavul gibi çantalarımızda aradığımızı bulamazken o kadın çantasını açtığı an içinde ne olduğunu görüyor olmalıydı. Bir nüfus cüzdanı, bir kaç banknot, biraz bozukluk ve bir de cep telefonu. Dolmuşa bindiğinde hemen bozuk parasını uzatanlardandı o. Telefonu çaldığında telaşsızca açanlardan ve nüfus cüzdanını uzatması gerektiğinde bir çırpıda bulanlardandı. Böyle birinin aklı da çantası gibi sade ve sakin olmalıydı.

Biz ise telefonumuz çaldığında çantamızın altını üstüne getirmek zorundaydık. Telefonu bulana kadar saç fırçasından kağıtlara varana kadar herşeyi masanın üzerine döküp saçmak zorunda kalan ve bütün bu gereksiz telaş sonucunda telefonu açanlardandık. Bütün bu koca çantalıları düşünüp o kadının gözünden baktım. Asıl o bize acıyor olmalıydı bunca kalabalık yaşadığımız ve bu kalabalıkta ihtiyaç duyduğumuz an aradıklarımızı bulamadığımız için. Makyajsız yüzünde hafif bir tebessüm oluşuyordu muhtemelen aradığını bulmak için çantasını döküp saçanları gördükçe. O sade hayatın içinde şaşkın şaşkın neden bunca yükü sırtlandığımızı hiç ama hiç anlayamıyor olmalıydı. Haksız mıydı?

Fotoğraf: Life