BU MAVİ GÖK ALTINDA...

Kötü bir uykunun doğurduğu bir güne uyanmışsan eğer, başka birine dönüşüyorsun. Söylenen, şikayet eden, hayatın ufak tefek aksaklıklarını büyüten birine... Sonra perdeleri açıyor göğe bakıyorsun ve sanki gök seninle dalga geçiyormuş gibi masmavi uzanıyor. Mırıldanıyorsun kendi kendine: "O bu kadar maviyken ben nasıl böyle bulutlu olurum?" Adil değil diye düşünüyorsun. Huzursuzluğun sebebini düşündüğünde ise adil olmayanın senin kendini yönetme biçiminden kaynaklandığını hiddetle farkediyorsun. Herşey var oysa. Eksik olan yok. Olan biten yalnızca, sahip olunanın kötü kullanılması. Başka birşey değil. Kızıp köpürüyorsun kendi kendine ama bazı şeyleri henüz yönetmeyi bilemiyorsun.

Böyle başladı gün. Birşey yapmak istemeden ama birşey yapmamaktan da sıkıntı duyarak. Otursam olmadı kalksam olmadı, okusam olmadı okumasam olmadı. Olmadı da olmadı. Tüm bunlar arasında böyle parlak bir günde karanlık ofiste floresan lambalara bakarak oturamadım. "At kendini dışarıya" dedim. "Geçmese bile daha da kötü olmaz ya."

Sarı banklardan birinde güneşi tam karşıma alıp oturdum. Ne çok insan var. Ne çok koşturan insan. İnsanlar koşturdukları için mi katlanabiliyorlar tüm bu sıkıntılara? Unutmanın bir yolu mu bu? Koşturmak bir nevi dikkat dağıtmak mı? Öyle olsa gerek. Yoksa nasıl katlanır insan derinine düşününce. Ellerin kucağında durup daldıkça hayatın içine, geçmiş ya da geleceğe, o derinlik yutmaz mı seni? Yutar elbet. Belki o yüzden bu sarı bank üzerinde oturan ben böylesi sebepsiz hüzne boğazıma kadar batmışken şu mavi çoraplı, çiçekli şalvarlı kadın elindeki kağıtlarla böylesi tek hedefe odaklanmış koşturuyor ve yüzünde hüzünden eser yok.

Bu hüzün, biz bazı aptalların hayata yamadığı birşey galiba. Oysa bu mavi gök, bu yeşil çimenler, bu bin renkli insan içinde kapkara bir yamanın gereği yok. Bir yırtık yok hayatta ki gereği olsun. Şu mavi çoraplı kadına bak. Onun yamaları sadece şalvarındakilerden ibaret. Hayata yamadığı birşey yok. O hayatın kumaşı üzerinde kayıp gidiyor. Yaşıyor. Ya sen? Ne büyük aptallık! Haydi söküp atalım o yamayı. Bırakalım kendimizi hayatın kumaşının kayganlığına. Ve endişe etmeyelim. Kendi yamadığımız yamalar olmadığı sürece o kendiliğinden kayıp gider. Dert etmeyelim.

RESİM: Daniel Rigway Knight