tag:blogger.com,1999:blog-1941934595780705435.post8564511126943629212..comments2024-02-18T13:19:27.638+03:00Comments on AYDAN ATLAYAN KEDİ: GÜN İÇİNDE ÇOCUKLARAydan Atlayan Kedihttp://www.blogger.com/profile/08125523563834919997noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-1941934595780705435.post-39582898607785594382009-10-25T18:11:30.626+02:002009-10-25T18:11:30.626+02:00Elbette onlar bize iyi geldikleri sürece var değil...Elbette onlar bize iyi geldikleri sürece var değiller. En azından bir kaçımız bunun bilincindeyiz. Demek istediğini anlıyorum. Bana kalırsa dünyanın en büyük sorumluluklarından biri çocuk yetiştirmek. Adı üzerinde yetiştirmekten söz ediyoruz.Aydan Atlayan Kedihttps://www.blogger.com/profile/08125523563834919997noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1941934595780705435.post-19822221972581802182009-10-25T09:53:36.683+02:002009-10-25T09:53:36.683+02:00Cocuklar insana nedense hep iyi geliyor. Senin ol...Cocuklar insana nedense hep iyi geliyor. Senin olsun olmasın... <br />"insanlarin en büyük trajedisi, bir zamanlar çocuk olmalarıdır" diyor Nietzche..<br />Çocukların yaşadıkları trajedilerden haberdar mıyız?<br />Onlar bizlere iyi geldikleri sürece mi varlar?<br />"Sahiplendiğimiz" çocuklara neden sahip çıkmayız?<br />türünden sorlular soruyorum kendime. yanitsiz kalsa da..<br />sevgiylekalkaraderibeyazmaskehttps://www.blogger.com/profile/03561182921499306793noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1941934595780705435.post-21799297840350968212009-10-24T17:43:28.404+03:002009-10-24T17:43:28.404+03:00Öyle yaşayabilmeyi çok isterdim. Kısıtlanmadan... ...Öyle yaşayabilmeyi çok isterdim. Kısıtlanmadan... Onlara şimdi çocuk diyoruz ya onların yaptığını büyünce yapana da deli diyorlar :)Aydan Atlayan Kedihttps://www.blogger.com/profile/08125523563834919997noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1941934595780705435.post-63076445150419572392009-10-24T10:42:28.770+03:002009-10-24T10:42:28.770+03:00Yaşamı yalın yaşıyorlar. Onlarlayken biz de kafamı...Yaşamı yalın yaşıyorlar. Onlarlayken biz de kafamızda dolanıp duran bin türlü karmaşadan sıyrılıveriyoruz. Bir asker öldü diye asker olmaktan vazgeçivermek; sevinince yuvarlanmak; birine sarılmak; öpmek onu ve saçını karıştırmak... hepsini nasıl doğal yapıyorlar:)<br /><br />Ben en çok sevinince yuvarlanmak isterdim sanırım. Şimdi bırak onu.. Sevinince ağlayamıyorum bile. Saklamak ve saklanmak dürtüsü gelişti içimde. İyiyi de kötüyü de saklamak, sanırım korunmak çabası. Çocuklarda olmuyor işte bunlar. Gece uyandıklarında avaz avaz ağlıyorlar; canları nasıl isterse:) Biz de ağlasak ne komik olurdu.. Bir ev dolusu insan .. düşünsene:)Karōshihttps://www.blogger.com/profile/13063726083643612916noreply@blogger.com